Fruzia uwielbia tańczyć. Tańczyła chyba szybciej, niż nauczyła się porządnie siedzieć. Najpierw delikatnie kiwała się na boki, potem dołączyła biodra, najczęściej w pozycji leżącej, co dodawało komizmu całemu show, następnie przyszedł czas na ruchy w przód i do tyłu. Nic jednak nie przebije ostatniego elementu, na który wpadła nie wiadomo jak i kiedy.
– Pokażesz babci, jak tańczysz? – zapytałam ją któregoś dnia podczas sesji na skypie i zaczęłam śpiewać „Kolorowe dzieci” Majki Jeżowskiej. Obie uwielbiamy tę piosenkę.

Fruzia dała sobie czas do namysłu, bo ona nie z tych, co to popisują się na zawołanie, jednak miłość do muzyki i tańca zwyciężyła. Zaczęła kręcić głową na boki, najpierw spokojnie, co chwilę zatrzymując się i jakby sprawdzając reakcję otoczenia na swoje wygibasy, jednak w miarę mojego śpiewania coraz bardziej zatracała się w szaleństwie. Biodra ruszały się na boki, a głowa… Głowa, moi drodzy, żyła swoim własnym życiem! Gdyby Fruzia miała długie włosy, z pewnościa poplątałaby je w tym kosmicznym freestylu, bo głowa zachowywała się jak ogon Rudolfa, kiedy sierściuch wita kogoś w progu domu. Kogokolwiek. Do tego ta otwarta buzia!
Mamuśka Moja zasłaniała sobie dłonią usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem i nie wybić wnuczki z transu, ale nie trzeba było wprawnego oka, żeby widzieć, że Mama płacze. Ze śmiechu. Ja zresztą też, trzymając córkę pod pachami, żeby ta zachowała jako taki pion, byłam bliska omdlenia z radości.
– Ona wygląda ja te czarnoskóre kobiety, które śpiewają w kościele – parsknęła wreszcie Mamuśka.
Trafiony zatopiony.
Fruzia uznała twórczość Jeżowskiej za gospel!
Wyobraziłam ją sobie natychmiast za kilkanaście / kilkadziesiąt lat w tłumie swoich ciemnoskórych koleżanek w długich do kostek kiecach, jak wywijają głowami w uwielbieniu dla Pana. Nie wiem tylko, co Pan na te tasmańskie oczy Fruzi…

Wieczorem wracaliśmy Blaszakiem ze sklepu. Fruzia była już maksymalnie śpiąca, ale tradycyjnie próbowała walczyć z  ogarniającą ją sennością. Wreszcie przestała marudzić, a powieki jej opadły.
– Zasnęła – powiedziałam do Inżyniera.
Kilka sekund później z radia popłynął jakiś aktualny, dyskotekowy hit. Na końcu języka miałam prośbę, żeby Mąż Mój ściszył trochę radio, nie zdążyłam jej jednak wyartykułować, bo spojrzałam na Fruzię leżącą w foteliku i padłam.

Córka nasza zaczęła szaleńczo kiwać głową na boki w rytm muzyki. Nie otwierając oczu!