Fruzia chyba zaczęła mówić po angielsku.

– E! – krzyczy z łóżeczka o szóstej rano.
To nie jest zwykłe ‚e’. To stanowcze, zdecydowane i zaczepne ‚E!’ W brzmieniu przypominające trochę twórczość kolesi spod monopolowego – E, ty tam, kopsniesz szluga? – choć u Fruzi jest trochę bardziej eleganckie. W wolnym tłumaczeniu na polski:
– Ej, wy tam, natychmiast proszę przyjść, wyjąć mnie z łóżeczka i przetransportować do waszej sypialni!
Zwykle dajemy jej dwie minuty na ponaglanie nas, choć wiem, że natrząsanie się z własnego dziecka jest naganne i nie wróży dobrze naszej karierze rodzicielskiej.

– A! – krzyczy Fruzia w chwili ekscytacji pomieszanej z dumą, kiedy chwali się przed skypową publiką najnowszymi umiejętnościami.
To znowu krótka samogłoska. Żadnego rozciągania i niepotrzebnych dłużyzn. Tonacja lekko rozkazująca.
Pięć kroków przy chodziku, a potem pit stop i jedna ręka w górze.
– A! – informuje cały swój świat.
Idzie dalej. Trzy kroki, pit stop, druga ręka w powietrzu.
– A!
Co ma oznaczać:
– Patrzcie na mnie! A ty, Babciu Mamuśko, przestań już piszczeć, bo przez ciebie pomylę kroki!

Wieczorem głaszczę ją po policzku i włoskach. Talię mam rozpłaszczoną na barierce łóżeczka, głowę tuż przy główce Fruzi. (Przysięgam, że kiedyś nastąpi jeden z trzech kataklizmów – 1. barierka pęknie, 2. zasnę na niej, 3. wstanę i dostanę wylewu od wiszenia głową w dół.) Malutka zamyka oczy i zaczyna odpływać.
– Mmmm! – mruczy przez sen.
– Mmmm! – odpowiadam w tym samym tonie.
– Mmmm! – słyszę znowu.
– Mmmm! – kontynuuję dialog.
Jeśli nie odpowiem, Fruzia wyśle jeszcze jedną przypominajkę, a potem otworzy oczy i Morfeusz będzie mógł się wypchać. Konwersujemy więc dalej.
– Mmmm! – to ona.
(- Głaszcz dalej, mamo, jeszcze nie śpię!)
– Mmmm! – to ja.
(- No przecież wiem, borsuku!)

I pomyśleć tylko, że kiedyś umiała powiedzieć jedynie ba-ba, a dziś operuje całymi zdaniami. (Wzrusz.)

I to w obcym języku!