Według mojej niezabobonnej i przyjaźnie nastawionej do życia Rodzicielki, to listopad co roku wszystko psuje. A także (łamane przez lub) okolice Świąt Wielkanocnych oraz (łamane przez lub) sierpień. Wtedy zawsze coś, mówię Wam. Operacje, choroby, pogrzeby, wypadki, skradzione wypłaty lub – dacie wiarę? – dwa kilogramy szynki wyrzucone przez pomyłkę do śmietnika.

– W zeszłym roku ja, teraz Dyrektor – wzdychała dalej Mama.

Nie miałam serca prostować, że ten nadgarstek to złamała w grudniu, a te dwa listopadowe nieudane in vitro to w innym życiu były, i że w zasadzie dobrze, że nie wyszły, bo sami wiecie, co by było gdyby. Nikt sobie tego życia bez Fruzi nie umie już wyobrazić. Ale rzeczywiście, z nadgarstka to nic dobrego nie wyszło, choć Inżynier twierdzi, że gdyby tak chcieć na upartego przekuć to w dobro, to Mamuśka dzięki temu przestała jeździć holenderską hondą, o jakieś dziesięć kilo dla niej za ciężką, metr za wysoką i o siedem przerzutek zbyt wygimnastykowaną.

– I jeszcze ty – dowestchnęła Mamuśka, po czym zamilkła wymownie i oddała się przemyśleniom na temat niegodziwości córki swej jedynej.

Zdaje się, że wraz z Ojcem Dyrektorem pojechaliśmy po listopadowej bandzie, choć zmowy żadnej nie było. Najpierw wziął się Ojczulo i bez konsultacji z astrologiem rodzinnym (a może jednak?) zaniemógł. Tak zaniemógł, że pomimo zapierania się wszystkimi kończynami, musiał oddać się w ręce chirurgów, którzy dokonawszy odpowiednich cięć i szyć wyjęli z Ojca woreczek żółciowy wraz z kamieniem, który to bez woreczka wyjść nie chciał. A gdzieś pomiędzy tym wszystkim wymsknęło mi się (- Bardzo nietaktyczne zagranie, bardzo! – zganił mnie Mąż Mój), że te zajęcia, co to mam je od stycznia prowadzić, to strasznie porozrzucane są po różnych porach dnia, i że podjęłam samodzielną i jakże dorosłą decyzję o powrocie za kółko.

Milczenie Mamuśki trwało długo za długo jak na jej możliwości. W jego efekcie nawet schorowany Ojczulo postanowił zabrać obolały głos w tej sprawie. Koronnym argumentem, który zamknął rodzinną sprzeczkę, był ten wyciągany z rękawa przez Mamuśkę za każdym razem, kiedy wszystkie inne argumenty już padły i żaden nie wydaje się zbyt dobry, żeby postawić kropkę nad ”bo wy zawsze” lub „bo ty nigdy”.
– To wszystko dlatego, że tak bardzo cię kochamy i martwimy się o ciebie niezależnie od tego, ile masz lat. Zobaczysz, jak Fruzia dorośnie, to zrozumiesz.

W sumie nawet go lubię. Ten argument. Bo on rozbraja, każe się poddać bez utraty twarzy, kończy wszystkie spory, których żadna ze stron nie lubi i nie praktykuje zbyt często, i kiedy padnie, można wreszcie wrócić do swoich zajęć bez głęboko chowanych skarg i zażaleń.

Ja na przykład, w przeciwieństwie do Mamuśkowych strachów, że Wielkanoc niedaleko, oddaję się rozmyślaniom o lutym. Luty jest cool i zamiast pogrzebów i wyrzuconych szynek, niesie dobro. Urodziny wszystkich wodników. Pierwszą randkę z Inżynierem. Najazd na Krainę Deszczu. Telefon, który oznajmił, że będziemy rodzicami.

Wybrałam luty na pierwsze samodzielne kursy do pracy i z powrotem. Moim małym, zgrabnym autkiem w eleganckiej czerni.

Na Boga i Karmę, Mąż kupuje mi samochód!

To będzie ten moment, w którym uznam, że chyba (chyba) jestem dorosła.