Do pierwszego zabierałam się jak labrador do jeża. W ten weekend muszę go napisać, obiecywałam sobie. Trzy weekendy później, natchniona zapewne jakąś motywacyjną przemową kołcza od przysposobienie do życia w rodzinie, rozpisywałam cele na kolejny miesiąc – 1. posadzić tyłek i napisać wreszcie list (trzy wykrzykniki i lekarski dopisek ‚pilne!’) Mówiłam też na głos, na tyle głośno, żeby on słyszał; wiadomo, że publiczna deklaracja, choćby publika miała ograniczać się jedynie do Męża Osobistego, bardziej zobowiązuje. (Nie w tym przypadku, jak się szybko okazało.) Potem, tonem Mamuśki, karcąco (przy zmarszczonych przed lustrem brwiach)- weźże, do cholery, napisz ten list!

Myliłby się ten, kto posądziłby mnie o wątpliwości natury emocjonalnej. Że wewnętrzna walka, że to zbyt trudne, że niepotrzebne, że może jednak jakiś nieuświadomiony lub głęboko skrywany na dnie duszy uraz. Że może ja tak naprawdę nie chcę i wynajduję sobie tysiąc wymówek, żeby uniknąć konieczności powrotu do jej dawnego życia, choćby tylko na czas pisania listu i jedynie w myślach. Nie, to nie to. Razem z Fruzią przyszła akceptacja wszystkiego, co było przed i wszystkiego, co później, a co jeszcze tak bardzo nieznane. A obok nich zawsze stoi wdzięczność. Więc nie, to nie to. Żadne z nas nie ma problemu z tym, żeby od czasu do czasu podzielić się z Pierwszymi małym kawałkiem tego, co u niej. Kawałkiem? Kroplą zaledwie. Kropelką w ocenia wydarzeń, zachwytów, wzlotów i upadków.

Rozumiemy i akceptujemy powody, dla których raz w roku dobrowolnie zobowiązaliśmy się pisać list do Pierwszych Rodziców. Chcemy w tym wytrwać dla swoich własnych – i nakreślonych trochę w jej imieniu – powodów.

Mój problem – bo to ja w tej rodzinie piszę, pamiętacie? – był wtedy bardzo prozaiczny.

Ja po prostu nigdy nie pisałam listu do kogoś, kto jest nam tak bardzo bliski, a jednocześnie tak piekielnie obcy. Do kogoś, z kim nigdy nie zamieniliśmy słowa, a komu zawdzięczamy drugie, lepsze życie. Nigdy też nie pisałam listu, który podlega cenzurze. To cenzura decyduje, czy zmieścił się w szablonie, w którym nie ma miejsca na innowacje i wzruszenia. Szablon jest przejrzysty, czytelny i całkowicie uzasadniony. Żadnych wyznań, czułych słówek, danych umożliwiających identyfikację, krótko, informacyjnie i grzecznie. Po angielsku. A przecież ze mnie anglistka od siedemnastu boleści i mentalnie to ja po drugiej stronie Kanału byłam i będę do ostatniej litery, którą zdołam w tym życiu wystukać na klawiaturze. I choć wiele się już nauczyłam, trudno było mi utrzymać się w ryzach. Napisać, że zrobiła to i to, a potem urosła, je ładnie i zaczęła raczkować, och, do następnego spisania! Jak Bóg, Karma, ten blog i Wy mi świadkiem – nie umiem pisać w ten sposób.

Rozum jednak w końcu wziął górę nad urojonymi wymówkami. Usiadłam. Napisałam. Czyli jednak potrafię! Po dwudziestu minutach wstałam od stołu i przeczytałam list Inżynierowi. Ten popatrzył na mnie i oznajmił, że gdyby nigdy wcześniej nie miał okazji przeczytać choćby kawałka moich zapisków, na podstawie tego listu uznałby, że z przytupem oblałam maturę z obu narzeczy. (Jednak nie potrafię.)

Taki to był ten pierwszy list do Pierwszych. Dziwny.

Jak pewnie wiele innych pierwszych razów w życiu. Choć przecież bez tych pierwszych, jakiekolwiek by one nie były, nie ma kolejnych. Lepszych.

Mimo wszystko to dobrze, że je piszemy. Nie wiem, czy ktoś w ogóle na nie czeka, czy ktoś je czyta. Że myśli, chcąc lub nie – w to nie wątpię. Więc to dobrze, że piszemy i że idzie nam coraz lepiej.

Może są, a może kiedyś będą, ukojeniem. Dla kogoś.