W piątek mówiłam jej, że jeszcze tylko pięć nocy.
– Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć i już będą – tłumaczyłam.
– One, two, three, four, five – powtarzała za mną Fruzia.
– Tak, pięć.
W niedzielę wyjaśniłam, że już tylko one, two, three i…
– Wooow! – Tasmanowi zaokrągliły się oczy.
Niewiele z tego rozumiała, ale uwielbia liczyć, a na Babę i resztę gangu czeka już od tygodni, więc na pewno zrobiłam na niej wrażenie.
– A kto do ciebie przyjedzie?
– Baba, Dziadzia, Usia – wyrecytowała Fruziak.
W poniedziałek wyszła z przedszkola, rozejrzała się i rzuciła pytająco:
– Baba?
– Jeszcze dwie noce, spokojnie. One, two i będą.
– One, two – uspokoiła się.
Dzisiaj rano Inżynier zapytał, kiedy wreszcie ta Baba przyjeżdża, bo ileż można odliczać!
– One, two, three, four, five… – zaczęła młoda.
– Coś ci się pomyliło – sprostowałam. – Jedna noc do przyjazdu Dziadków, a pięć tygodni będziesz z Usią. Pamiętasz?

I ja już sama nie wiem, czy to takie nietypowe ćwiczenia przed Early Permanence, czy raczej przygotowanie na życie z Fruzią za ponad dekadę, ale wygląda na to, że zostaniemy tymczasową rodziną zastępczą dla Gwiazdy vel Usi. Wielki Brat już roni łzy, choć nie ma nikogo, kogo mógłby obwinić za rozłąkę z córką, bo sam wymyślił ten turnus językowy. Kazał też Inżynierowi kupować strzelbę i stawiać zasieki wokół domu, ale my mamy swój własny, niecny plan, a odległość od Polandii działa na naszą korzyść. Na nic łzy Wielkich.

My po prostu adoptujemy Usię.

Jeśli więc przez chwilę nie będę się odzywać, nie martwcie się i pozostańcie czujni. Proces adopcyjny pochłania naprawdę mnóstwo czasu.