Pomarańczowy pisak trzeszczy, przyciskany gorliwie  do papieru. Na przemian zgrzyta, chrobocze i skrzypi. Fruzia leży na podłodze na brzuchu, głowę trzyma tuż nad swoją papierową kaczką. Siedzę naprzeciwko niej po turecku, lekko zgarbiona, trochę już znudzona tym kolorowaniem, ale wciąż bezwiednie przesuwam mazakiem po kartce. Mój kot jest różowy, bo tak zarządziła, jej kaczka cała w pomarańczach. Nie wiem, skąd ta nagła myśl, że dawno nie rozmawiałyśmy. Mogłoby się wydawać, że ja wciąż i do znudzenia o tym samym, ale w rzeczywistości czasem zapominam. Więc łapię każdą taką myśl natychmiast, nie zostawiam na później, bo później będzie za daleko.
– Fruziu…. – zagaduję niby od niechcenia. – A czy ty pamiętasz, z kim mieszkałaś, zanim mama i tata zabrali cię do domu?
– Yyy… no – mówi ona nie podnosząc głowy znad papieru.
– Pamiętasz Harry’ego? I Fostersów? Oglądałyśmy niedawno zdjęcia – podpowiadam.
Próbuję złapać tę nitkę, która gdzieś mi odfrunęła. Mam. Z Husią na sofie. Trzy miesiące. Trzy miesiące w tym wieku to niekoniecznie niedawno, ale niech będzie.
Myśli przez chwilę.
– No.
Mam wrażenie, że coś tam jej świta, bo naprawdę się zastanawia, ale jednak nie, decyzja zapadła.
– Mieszkałaś z nimi – kontynuuję więc, czekając na dalszy ciąg od niej.
– Why?
Mogłam się tego spodziewać. Jakiż inny dalszy ciąg mogłam usłyszeć na tym etapie?
– Bo najpierw byłaś w brzuchu brzuszkowej mamy, potem Fostersi opiekowali się z tobą, aż wreszcie zabraliśmy cię do domu.
– Why? – słucha, ale wciąż rysuje.
– Bo ja cię nie mogłam urodzić. Twoja brzuszkowa mama cię urodziła.

Fruzia na chwilę zastyga. Przestaje rysować. Podnosi głowę i patrzy na mnie, a w jej wzroku widzę coś, czego wcześniej nigdy nie było. Jakąś mgiełkę niepokoju.

Error!, myślę i natychmiast wiem, gdzie i dlaczego. Mama.

Mama, która nie jest mną. Pierwszy link. Jakże abstrakcyjny.

Czuję, jak po całym moim ciele wędruje prąd, jak na ułamek sekundy tracę pewność siebie. Ale tylko w środku.

W rzeczywistości nadal siedzę na podłodze, w tym samym tempie przesuwam pisakiem po uszach różowego kota. Patrzę na nią i spokojnie się uśmiecham. Wytrzymuję jej wzrok.

– You are my mummy – mówi wreszcie z tym nieuchwytnym czymś w głosie.
Nie pyta, stwierdza. I jednocześnie upewnia się.

Opanowuję własne drżenie ciała pod wpływem tego czegoś.

– No pewnie, że tak, jestem twoją mamą, mamą na zawsze! Tylko nie mogłam cię urodzić.
Patrzy na mnie uważnie przez tę krótką chwilę, która wydaje się wiecznością.
– Why? – pyta ona, już całkiem normalnie, wracając do rysowania.
– Bo miałam chory brzuszek. Ale nie martw się, już wszystko jest dobrze. A ciebie kocham najmocniej w kosmosie.

Zostawiamy kaczkę i kota. Idziemy oglądać zdjęcia i znów jest tak, jak ostatnio.

Może mi się tylko wydawało. A może nie.

Kilka razy pyta, czy mój brzuch jest chory. Zapewniam, że nie, już wszystko jest dobrze. Z czułością gładzi własną fotografię ze szpitala. Znów najbardziej interesuje ją inkubator i Harry. Twarz jej promienieje, kiedy przewraca ostatnie kartki albumu od Fostersów. Mama, tata i ona. I żyli długo i szczęśliwie.

Te albumy muszę położyć bliżej, w zasięgu ręki. Jej ręki.