Zerkam na nią ukradkiem i myślę sobie, że to chyba jej pierwszy lub jeden z pierwszych razów na balkonie. Stoi tam tylko fizycznie, bo tak naprawdę całą sobą jest na dole przy swoim Feliksie. Lokalizuję go bezbłędnie po dwóch pierwszych minutach. Trochę młodszy od Fruzi, trochę rozkojarzony i bardzo wyluzowany toddler.

– Do zielonej… do zielonej teraz … – mówi ona do niego.

Szeptem najpierw, zupełnie jakby jej się wyrwało tylko, ale za chwilę słyszę ją już całkiem wyraźnie. Ja i zdecydowana większość balkonowiczów.

– Zapomniałeś o czerwonej… Feliks! Czerwona… czer…

Mały, zupełnie nieświadomy instrukcji rodzicielki – za wysoko i zbyt daleko do nich – najpierw stoi na środku sali, jakby nie wiedząc, co dalej, ale zanim instruktorka zdąży zareagować, już pędzi do reszty grupy, łapie za czerwoną torebkę i rzuca nią niedbale na czerwoną część materaca. Zupełnie jak Fruzia, która chwilę po nim wali torebkami bez zastanowienia, z miną ‚to zadanie to chyba dla bejbików, phi!’

Mama Feliksa aż sie uśmiecha, widzę to kątem oka. Potem łapię jej spojrzenie i też się uśmiecham.
– Roztrzepany jakiś jest dzisiaj – mówi, usprawiedliwiając się trochę.
Nie ma powodu, myślę, ale nic nie odpowiadam, bo sama nie wiem, czy ona to do mnie, do kogoś obok, czy w przestrzeń.
Dobrze, bo chyba jednak nie do mnie.
Młode pokonują na dole swój tor przeszkód. Fruzia wędruje pewnie po ławeczce opartej pod niewielkim kątem o gruby materac. U góry czeka na instruktorkę, a potem z jej pomocą wchodzi na równoważnię i przemierza całą jej długość. Na końcu zatrzymuje się, słucha wskazówek trenerki. Ta pomaga utrzymać jej postawę, a potem lekko tylko asekurując ją po bokach, każe skakać. Fruzia skacze. Więcej w tym entuzjazmu niż techniki, ale ląduje na dwóch zamiast na czterech, dalszą postawę ma głęboko gdzieś, macha rękami na boki na odwal, jakby chciała odbębnić jakieś nudne zadanie domowe i pędzi do następnego ćwiczenia. Cała ona. Tak mnie ten widok rozbawia, że zanim się obejrzę, a już prycham w kubek z kawą, to dziecko jest komiczne i zupełnie nie przeszkadza mi trzeźwa myśl, że być może tylko dla mnie i dla niego. I może jeszcze dla reszty rodzinki.pl.
– Feliks… Feliks! – trochę niepewnie woła kobieta obok mnie. Lekko wychyla się za barierkę. Widzę, że wolałaby tego nie robić, ale nie może za siebie, no nie może i już.
– Feliks… ominąłeś jedno ćwiczenie!
Też to miałam. Niby nie do końca wyartykułowane, ale miałam, jasne, że tak. Może to to nauczycielskie sumienie, które podpowiadało mi, że jako trenerka wolałabym, aby rodzice nie udzielali się z tego balkonu, ale wiem, jakie to czasem trudne. Z tej początkowej ekscytacji też chciałam krzyknąć jej, że Fruziu, tam miałaś zrobić przewrót w przód, a nie kraul na sucho po materacu!, ale na szczęście w tych pierwszych momentach miałam przy sobie Husię, przy której mogłam wywracać oczami i bezkarnie zachwycać się swym niezmiernie utalentowanym dzieckiem bez wydawania jej instrukcji z rodzicielskiego szczytu.
Śmiać mi się chce, bo Feliks jest dziś na absolutnie innej planecie. Wędruje sobie od stacji do stacji luzackim krokiem właściciela wszystkich siłowni w okolicy, tu coś rzuci, tam popełznie, gdzie indziej zrobi ćwiczenie po swojemu, podczas gdy instruktorka cierpliwie sprowadza go na właściwy tor wydarzeń. Mama Feliksa powoli się wycisza i już tylko śmieje się do siebie cicho. W zasadzie obie się śmiejemy, bo Fruzia ma dziś misję. Ma podskoczyć trzy razy na miękkim materacu, a po trzecim skoku wrzucić całą swą postać do basenu z gąbkami. Instruktorka pokazuje jej, jak wykonać poprawny skok, Fruzia niby słucha, ale widzę, że aż się pali do akcji, wreszcie ląduje w basenie. Gramoli się do wyjścia, pędzi do następnej przeszkody, a kiedy kilka minut później dociera do tego samego miejsca, zdecydowanym gestem odpycha rękę trenerki. Niemal słyszę jak mówi do niej – myself! Chyba dziś skonam przy tej barierce.

Rozglądam się. Cały balkon to tak naprawdę kawiarnia. Kilka stolików, krzesełka, przemiły pan, który na moje entuzjastyczne yes, please! zawsze dosypuje do cappuccino podwójną porcję czekolady. Jakaś mama przy jednym ze stolików karmi piersią niemowlę. Jakiś ojciec czyta gazetę. Reszta rodziców, głównie mam, popija swoje kawy – właśnie to do mnie dociera – przy barierce, opierając się o nie tyłkami, plecami, biodrem lub dłonią. Stoją samotnie, parami lub w małych grupkach. Rozmawiają o dzieciach, o pracy, obgadują sąsiadów, grzebią w telefonach. Jedni szepczą, inni rozprawiają półgłosem, czasem wybuchając śmiechem. Ale wszyscy, absolutnie wszyscy z tych barierkowiczów co jakiś czas machają ukradkiem do swoich dzieci, po cichu komentują  to, co dzieje się na dole, coś komuś pokazują palcem.

Może też mieli kiedyś plan. Może któreś z nich kupiło kiedyś różowy notes do spisywania tego wszystkiego, czego nie ma kiedy spisać, sądząc, że razem z lekcjami gimnastyki dla potomka, kupili sobie czterdzieści pięć minut na myślenie tylko o sobie. A może nie mieli planu, bo już wiedzieli, że zamiast siedzieć przy stoliku, będą podpierali barierkę. Ja przestałam zabierać ze sobą różowy notes, bo też już wiem.

Ależ jesteśmy do siebie podobni.