Jedno rośnie, drugie tylko się starzeje. Rośnięcie, szczególnie wszerz, w jego przypadku nie jest wskazane, choć i tak próbuje obejść ten zakaz, niczym rządzący Konstytucję, nabierając objętości futrem. O Boże i Karmo, jak on obrasta! Dziewięć lat egzystowałam w słodkim pogodzeniu z życiem, z jego całorocznym zrzucaniem rudego płaszcza, z rurą od odkurzacza jako przedłużeniem prawej ręki. On obrastał, zrzucał, my czasem czesaliśmy, a czasem nie, ja odkurzałam i toczyło się. Czesanie było jednym z niewielu testów, które zdał przed Zaklinaczką, kiedy ta pojawiła się w Piątej, aby podczas dwugodzinnej sesji terapeutycznej pokazać nam, na których polach psiego parentingu polegliśmy z kretesem (na większości). Do dziś mam traumę po tej terapii, a jej raport chowam pod przymurowanym do podłogi dywanem w sypialni w nadziei, że obecna Ofsted Outstanding agencja go nie znajdzie. Spalić się boję. Jego sierść jest jak benzyna unosząca się w powietrzu; jedna iskra i Piąta posypie się jak domek z kart, i nawet Strażak Sam, który według Fruzi i Pontypandy ugasi wszystko, tutaj nie pomoże. Coś się stało z Rudolfem tej wiosny i nie wiem, czy on, tak jak ja, ma problem tylko z wiekiem, tylko z hormonami, czy może z mieszanką obu, czy też ten klosz zbyt długo przetrzymywany na rudym karku spowodował nieodwracalne zmiany i popsuł nam sierściucha jeszcze bardziej. Rudolf już nie linieje jak normalny, liniejący na okrągło pies. Już nie zostawia kępek to tu, to tam w strategicznych i całkiem niestrategicznych miejscach mieszkania, które zwijają się w urocze koty, i które Fruzia z pasją zasysa odkurzaczem w ramach pomocy w gospodarstwie domowym. O nie. Obecnie Rudolf kilka razy dziennie urządza nam Boże Ciało. Tylko zamiast kwiatowymi płatkami sypie futrem. Wzdycha przez sen, a pięćdziesiąt deko włosa pada na prawo. Łypnie okiem na dźwięk nadlatującej z przestrzeni kosmicznej Fruzi, a kolejne osiemdziesiąt sypie się na lewo. A niechże się podrapie! A przekręci! A, nie daj Boże i Karmo, wstanie! Futro ściele się jak trup w filmie akcji klasy Z – równo, gęsto i systematycznie. Kiedy Rudy wstaje z drzemki na sofie, Fruzia krzyczy histerycznie, że mummy, mummy, patrz! Sofa zniknęła. A w jej miejsce ktoś rzucił puszysty dywan z prawdziwego włosa, na którym to Rudolf stoi, ziewa i najwyraźniej zamierza się otrzepać ze snu. O-trze-pać! Mummy, mummy, gdzie jesteś?, krzyczy znów Fruzia, zagubiona w tumanach rudego tornado, a mnie instynkt matki nakazuje złapać ją za rękę i uciekać, zanim rude piekło pochłonie nas dokumentnie. Wrócimy, kiedy kurz opadnie. Złapiemy wtedy Rudolfa za obrożę na słodkie obietnice kurczaka, drapniemy go za uchem, żeby go rozmiękczyć, rozpuścić i rozwałkować na zgliszczach tego, co kiedyś było naszą podłogą w kuchni, a wtedy cap! opierzymy go jak kiedyś kaczkę z babcią na Ranczo. Z tym, że kaczka nieżywa, a Rudolf całkiem z włączonymi funkcjami życiowymi, a już z przewodem pokarmowym to najbardziej.

Czeszemy go, skubiemy, opierzamy, wyciągamy kępy futra palcami. Rudolf przekręca się na grzbiet, eksponuje brzuch i przydatki, ekshibicjonista jeden, mruczy, mruży oczy i poddaje się temu zbiorowemu bestialstwu z wrodzonym sobie lenistwem. Futra przybywa w reklamówce i na podłodze, nie ubywa zupełnie na Rudolfie. Fruzia rezygnuje, jej małe palce nie nadążają za produkcją sierści, widzi, że Rudolf to magik i wciąż nas przechytrza. Ja też próbuję go przechytrzyć. Wiem, że tego nie znosi, ale idę po odkurzacz. Włączam. Rudolf łypie nam mnie znudzonym spojrzeniem. Podchodzę bliżej do białego brzucha.

Fruzia uderza w śmiech.

Odkurzam Rudolfa i pytam go wciąż, czy już zupełnie mu odwaliło, czy to ten klosz sprzed miesiąca tak mu poprzestawiał w głowie, i gdzie tu jest haczyk, bo czuję, że jakiś jest i niepokoję się, że nie mogę go znaleźć. Sierściuch tylko mruczy i nadstawia te miejsca na brzuchu i boczkach, których jeszcze nie odkurzyłam. Niewiele to daje, bo za każdym wciągniętym dekagramem włosa, pięć kolejnych natychmiast odrasta w jego miejsce. Na moich oczach rosną, jak grzyby po deszczu. Choć już wolę tę jego sierść niż grzyby.

A może to ja, myślę w końcu i ta myśl każe obmacać własną głowę. Może to menokurwapauza i ja po prostu mam halucynacje.

To niemożliwe, żeby codziennie gubić tyle włosów i nie wyłysieć!