Od niedawna ma swoją własną kartę biblioteczną, ponieważ moja eksploduje przy każdej naszej wizycie w świątyni książek. Fruzia nie rozumiała, że nie można wynosić z niej więcej niż dwunastu sztuk, postanowiłam więc wziąć na klatę obsługę drugiego konta i chwilowo mieścimy się w limicie dwudziestu czterech lektur. Jeśli zajdzie potrzeba, założymy kartę Inżynierowi i Rudolfowi, ale wtedy będę zmuszona wziąć nadgodziny, żeby było z czego spłacać ewentualne kary za niepilnowanie deadline’ów. W tych okolicznościach przyrody w ostatnich dniach dość często bawimy się w bibliotekę. Fruzia z powagą pomaga mi wybierać książki dla moich bejbików („Here’s Peppa, your baby like Peppa?”), ogląda moją kartę, pomaga ją skanować, a na koniec następuje zamiana ról i to ona przychodzi z czytelniczymi rozterkami, a ja uprzejmie rekomenduję bestsellery dla niemowlaków („Proszę, osiem książek o Peppie, czy twoje dziecko lubi jeszcze jakieś inne tytuły?”) Czasem zdarza mi się zgubić tożsamość, a wtedy Fruzia poprawia mnie surowo:
– No, mummy, I’m biblioteka girl!
Zwieszam wówczas pokornie głowę i przepraszam za tupet. Jakże mogłam pomyśleć, że z moim angielskim ktoś zatrudni mnie w publicznej bibliotece na full-time!

W piątek weszła w rolę całą sobą i nie wyszła z niej aż do zamknięcia biblioteki z powodu niedomagającego personelu. Fruzia była wówczas poważną mamą dwójki dzieci o wdzięcznych imionach Big Baby oraz Big Sister. Monologowała właśnie na temat preferencji czytelniczych progenitury, rozciągając samogłoski długie, to wznosząc lub obniżając intonację, to przewracając oczami, zupełnie jakby chciała dać do zrozumienia, że te wieczory spędzone na czytaniu dzieciom to już doprawdy lekka przesada, bo ona też chciałaby się czasem napić wina na sofie, ale co robić, skoro cała Polska w Krainie Deszczu czyta dzieciom… I ja jej całkowicie uwierzyłam! W pewnej chwili mama Fruzia zatrzymała się w tym rzęsistym słowotoku, cała stając się powagą; zmarszczyła brwi, wyraźnie czymś strapiona (obstawiałam, że żałuje tego wyznania o winie), przechyliła głowę na bok, jakby z tej perspektywy myśli stawały się klarowniejsze, po czym nie wypadając z roli, oznajmiła tonem kogoś, kto pyta o dzieła zebrane Szekspira niezbędne jej do doktoratu:
– I need a poo. Do you have a toilet here?

A kiedy personel, któremu odebrało mowę, skinął głową na znak, że i owszem, Fruzia z godnością oddaliła się do bibliotecznej toalety, nakazując biblioteka girl objęcie chwilowej opieki nad jej potomstwem.

Prawdziwa matka nigdy nie zapomina o dzieciach.