– Ja też! – przytaknęłam, przyglądając się pierwszym osiągnięciom literackim obecnych Truskawek, zdobiącym okno sali. Próbowałam przywołać swoje pierwsze wspomnienia z nauki pisania, ale nie potrafiłam. Mamuśka twierdzi, że ja po prostu w którymś momencie przedszkola zaczęłam pisać i czytać, ale to wszystko. Żadnych spektakularnych ćwiczeń czy osiągnięć nie potrafiła sobie przypomnieć. Właściwie ja też nie wiem, kiedy dokładnie to się stało, ale Fruzia jest już mocno zafiksowana na literkach, ma swoje pierwsze, angielskie elementarze i wciąż się ze mną kłóci, że Inżynier to wcale nie jest imię taty, bo jej tata ma na imię INŻYNIER. No przecież. Silly me!

Pokusiłam się o próbę wyobrażenia sobie Fruzi siedzącej przy jednym ze stoliczków i pracującej nad jakimś arcyważnym zespołowym projektem, w mundurku szkolnym aktualnie czekającym w szafie na swoje więcej niż pięć minut, i o ile to pierwsze przyszło mi zaskakująco łatwo, wszak przy stoliczkach widziałam ją wielu, o tyle ten mundurek to nadal abstrakcja. Choć tak jakby ją widziałam. Ale nie do końca, bo Tasman zbyt niecierpliwa jest na przymierzanie.
Fruzia marzyła o byciu w Truskawkach. Zupełnie jak większość jej grupy. Wendy i jej team skutecznie użyźniali grunt pod to marzenie i najwyraźniej coaching wśród nieletnich to ich cup of tea, skoro klasa będzie tylko jedna, Truskawki właśnie, a i tak Lucasy czują się jak laureaci Milionerów, zaś Fruzia podśpiewuje z Inżynierem, że „we will, we will rock you!” Nie wiadomo do końca, z kim konkurują, ale dobrze w sumie, że wygrywają. I tak się w tej celebracji zwycięstwa unoszą, że kiedy widzą się przed szkołą, czekając z rodzicami na zajęcia adaptacyjne, sprawiają wrażenie takich, co to żadnej adaptacji nie potrzebują.
– John is coming, John, look! – wrzeszczą jeden przez drugiego, piszcząc z radości.
– And Abdul, Abdul too! – krzyczy ktoś po sekundzie.
A potem rzucają się na siebie tak, jakby fakt, że widzieli się najdalej wczoraj, a najbliżej to zaledwie pięć minut temu w pre-school, nie miał tu żadnego znaczenia. To chyba właśnie wtedy zaczęłam podejrzewać, że te zajęcia to dla nas, nie dla nich.

Głównodowodząca oddziałem trzydzieściorga Truskawek, postać przywołująca na myśl rozważne bohaterki Jane Austen, które po godzinach luzują w pubie krawat i wykrzykują imiona swoich byłych stojąc na barze z kolejnym shotem w dłoni, będzie miała ciężki orzech do zgryzienia, ale z drugiej strony, kiedy tak na nią patrzyłam, to nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że już niejeden owoc rozpracowała. Miss Teacher zarzuciła nas, rodziców, lawiną formularzy i informacji, zaś przyszłe Truskawki pytaniami o ulubione zwierzę, czym natychmiast zburzyła nasze sielskie życie rodzinne. Byłam pewna, i z tego tytułu od razu wbita w dumę, że Fruzia entuzjastycznie opowie o Rudolfie, może nawet łza się w oku ze wzruszenia zakręci, a tymczasem… a tymczasem oto dowiaduję się, że jej ulubiony członek fauny to jednorożec!
– I not said unicorn – zaperzyła się, postawiona w domu pod ścianą wyrzutów. – I said… um… I said … don’t know, but I not said unicorn!
A następnie, zapewne gnana sekretnymi wyrzutami sumienia, poszła wyznać Rudolfowi, że jest jej best friend. (W sumie.. jak tak mu się przyjrzeć…)

Za moich czasów, ach, ZA MOICH CZASÓW nie było zajęć adaptacyjnych. Było uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego, na którym dowiedzieliśmy się, kto znajdzie się w której klasie, ucieszyłam się, że będę siedzieć z Anią Sąsiadką w jednej ławce, a potem był już pierwszy dzień w szkole i to by było na tyle. Zamglone te wspomnienia, bo i szumu takiego nikt wokół nas nie robił.  Nikt nie zastanawiał się, czy będziemy płakać pierwszego dnia, czy nie. Czy poczujemy się osamotnieni, przytłoczeni trzema piętrami szkolnego gmachu, siedzeniem w ławkach i głośnymi dzwonkami obwieszczającymi przerwę. Dużo lepiej pamiętam ocenę naszej gotowości szkolnej w zerówce. Siedziałam z kolegą i koleżanką przy małym stoliczku, jedna z przedszkolanek poprosiła nas o opis obrazka, a kiedy my się produkowaliśmy, ona jedną ręką notowała coś na dużym arkuszu papieru. Miałam zaledwie 6 lat, nie wiedziałam tak naprawdę, czego się ode mnie oczekuje, nie czułam stresu, ale jednocześnie wiedziałam, że to jakiś super ważny moment. Sama czułam się ważna. Dojrzała. Zdecydowanie gotowa do rozpoczęcia szkoły. Powoli dobijam do czterdziestki, a ten moment, kompletnie wyrwany z jakiegoś większego fragmentu obrazka, jest we mnie do dziś. Kiedy o tym myślę, zastanawiam się, jak wiele z przeróżnych obserwacji i ‚testów’  oraz moich powrotów z Fruzinych wywiadówek – wywiadówek w pre-school! – zapamięta Tasmanka. Z pewnością nie tak dużo, może nic, ale na poziomie emocji to może być kosmos. Dlatego tak bardzo podkreślamy jak dobrze sobie radzi. Jak wielu ma przyjaciół w grupie. Jak bardzo się stara, nawet wtedy, kiedy jej nie wychodzi. Fruzia kwitnie w przedszkolu. Jej Różowa Chmurka jest cudownie wspierająca i pozytywna i już się cieszę na myśl, że Drugi zapewne też do niej trafi.

Wiem, że może być różnie, jej finalna przeprowadzka z toddlerów do pre-school była płaczliwie rozpaczliwa, pomimo ekscytujących dla niej wizyt adaptacyjnych. Ale ostatecznie szybko otrzepała pióra, siódmego dnia pomachała mi na do widzenia, usiadła przy stoliczku i tak zaczęła swoją przygodę w starszakach.

Teraz też jest gotowa.

My chyba też.