– Pomyśl, ile różnych ludzkich historii przewinęło się przez ten szpital – powiedziałam do Mamuśki.

Siedziałyśmy w podziemiach szpitalnego molocha, sącząc z papierowych kubków niezbyt porywającą kawę. Ale w pewnych okolicznościach przyrody podła kawa z automatu bywa wszystkim, czego człowiek potrzebuje, aby utrzymać się w pionie po niezbyt przespanych nocach.

– A ile istnień… – zamyśliła się Mama.

Takie korytarze działają na wyobraźnię. Nie jest tu tak gwarno jak na wyższych kondygnacjach, od ponurych ścian odbija się dudnienie pielęgniarskich chodaków, przepastne windy straszą, że nie dojadą do celu, a kiedy mijasz drzwi z napisem Post-mortem, zastanawiasz się, czy to dobrze, że coś jednak kojarzysz z lekcji łaciny.

Najpierw wydaje ci się, że to tutaj to nie jest normalne życie. Że wszyscy ci krążący po labiryntach budynku ludzie woleliby być gdzie indziej, że trafili tu wybici z rutyny, codzienności, i być może, tak jak my, całkowicie zadziwieni, że tuż za bramą wjazdową inna rutyna i inna codzienność tysiąca przechodniów każdego dnia mijających szpital ma się całkiem dobrze i nie zmieniła swej trajektorii nawet o milimetr. Wydaje ci się, że kiedy portier wypisuje ci pierwszy z wielu świtek parkingowy, jesteś już naznaczony, a naznaczenie twoje widoczne jest dla innych z daleka. I że kiedy wyjdziesz z tej bramy, ono dalej tam będzie, w twojej minie, gestach, aurze. Że długo będzie; aż wspomnienia się przykurzą i ty też wrócisz do ołówkowej, ale jak mocno oczekiwanej codzienności.

Kilka godzin później stoję w wesołym miasteczku i macham wesoło do jadącej pierwszy raz w życiu na karuzeli Fruzi. Właśnie spełnia się jedno z jej czteroletnich marzeń. Dwa dni później spełni się kolejne, to z watą cukrową w roli głównej. I też będę się uśmiechać, bo dziecko jest dzieckiem, trzeba je karmić, poić, tulić i zapewniać dziecięcy świat nawet wtedy, kiedy twój własny wciąż lekko się chybocze. A tymczasem rozglądam się ostrożnie wokół siebie i zastanawiam się, ilu ludzi, których jestem w stanie objąć spojrzeniem, było ostatnio w szpitalu. Ilu uśmiecha się, choć w środku na pewno nie przygrywa im wesoła pozytywka z karuzeli. Ilu z nich boryka się z czymś jeszcze gorszym, a szpital i powrót do normalności nie jawi im się jako światełko nawet w bardzo długim tunelu. Myślę o tym, jak ludzki mózg adaptuje się do nowych sytuacji. Jak przyswaja fakty w wyznaczonym przez siebie tempie i w jakim opakowaniu podaje ci je do zaakceptowania. Jak to, co niedawno byłoby arcytrudne do przyjęcia, dziś staje się pożądane i jest powodem do uznania dnia za dobry, a nawet bardzo dobry. Kiedy i jak szpital stał się taką częścią naszego życia, że potrafi sąsiadować z karuzelą i watą na patyku?

– Kochana, siądź no tutaj, ja ci wszystko wyczytam z oczu – zagaja ta sama Cyganka, którą spotkałyśmy, idąc do wesołego miasteczka.

– Dziękuję bardzo, ale nie skorzystam – mówię, tylko trochę zwalniając kroku. Kuszą mnie przepowiednie, to moja mała słabość.

– Ale kochana, ja ci powiem co cię czeka za dziewięć dni – kobieta łapie się ostatniej deski ratunku.

Przyspieszam. Tyle to ja wiem i bez wróżby. Pakowanie. Pakowanie mnie czeka.  I podróż do kolejnej codzienności, którą przecież niby znam, ale chwilowo nie potrafię jej wskrzesić w myślach choćby na chwilę.

Zdjęcie: StockSnap z Pixabay