Kiedy wyjeżdżałam na studia, Mamuśka i Babcia Helenka (oraz Kocur pod ich wpływem) żegnały mnie w drzwiach ze łzami w oczach, co z perspektywy czasu wydaje się dość zabawne, skoro przyjeżdżałam do Rodzinnego Town niemal w każdy weekend, a po trzech latach wróciłam do swojego dawnego pokoju na kolejnych pięć lat. Potem pojawił się Inżynier, i Mamuśka, wiedząc, że moja wyprowadzka do naszego studenckiego miasta będzie już tą na stałe, strasznie przeżywała to nadciągające puste gniazdo. Ostatecznie w godzinie zero nikt nie miał głowy do przejmowania się jakąkolwiek wyprowadzką, bo spakowałam się tak jakby w pośpiechu i kompletnie bez logistycznego planu w jedną walizkę, a resztę klamotów wozimy w tę i we w tę już od jedenastu lat między miastami i krajami, zaś Mamuśka, zamiast ronić matczyne łzy nad swym położeniem, leżała w szpitalu i dochodziła do siebie po dość poważnej chorobie, przez co jakoś jej ta moja przeprowadzka nie ciążyła zbyt mocno na wątrobie.

Fruzia na szczęście jeszcze nie wyprowadza się z domu, a przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo, ale jednak rozpoczęcie poważnej edukacji w poważnej szkole podstawowej miało ogromne szanse wybić mnie z kapci przynajmniej w połowie tak jak moje studia Mamuśkę. Nie wybiło. Po pierwsze, Fruzia nie mogła się doczekać i odliczała sesje w Różowej i noce do rozpoczęcia prawdziwego życia w Syjamskiej bardziej niż ja odliczałam do tych studenckich imprez. Któregoś wieczoru poczyniła rozdzierające wyznanie, że tęskni za swoimi przyjaciółmi („I miss all of them!”), a czwartego września Anno Domini 2019 od 7.30 am dopytywała, czy już wreszcie możemy iść, „mummy, can we go, it’s boring!” Że niby pozaszkolne życie z nami jest tak pasjonujące, że lepiej już wychodzić godzinę przed czasem. Po drugie zaś, wiadomo. Głowa moja nabita jest taką dawką tegorocznych przeżyć, że organizm odmówił jakiegokolwiek współudziału w silnych emocjach. Co było robić. W ramach stwarzania pozorów, że ogarniam, w ostatnim odruchu matczynego obowiązku wyszyłam Fruzi imię na torbie od WF-u, resztę garderoby podpisałam długopisem, kurcgalopkiem uciekając od natrętnej myśli, co będzie, jeśli po zrobieniu prania znajdę ten długopis na wszystkich białych koszulkach w miejscach innych niż metka, a następnie oficjalnie się poddałam. Pocieszałam się myślą, że to chyba nie jest ten etap, kiedy dzieci wyśmiewają innych za kalosze przyniesione w reklamówce zamiast w markowej ekologicznej torbie z płótna organicznego. (Jeszcze nie jest, prawda?)

W środę odstawiłam podekscytowane dziecię pod Syjamską, gdzie nie było końca uściskom i piskom radości. Wszak Truskawy z Różowej nie widziały się całe sześć dni, cóż za męka! W klasie Fruzia bezpardonowo mnie porzuciła, wdając się w konwersację przy wieszaczku z Burzą Loków Asystentki, więc jeszcze chwilę dreptałam jej śladami po Truskawkowym królestwie, wyryłam sobie jej obraz na centralnym narządzie układu krwionośnego, po czym przedarłam się przez tłum pociągających nosem rodziców i pognałam do pracy, aby nauczać tych, których zapał do nauki był odwrotnie proporcjonalny do zapału Truskawek.

Pierwszego, drugiego i trzeciego dnia wróciła do domu szczęśliwa i taka jakaś dorosła. Oprócz tego, drugiego dnia wróciła z raportem o wypadku i rozwalonym kolanem. Ale luz, płakała tylko „ciupi-ciupi, mummy, not dużo”. No drama. Trzeciego dnia Miss Teacher powiedziała, że Fruzia usiłowała wynieść z placówki gumowego bobasa.
– Tak naturalnie go niosła, jak doświadczona mama…

… która po prostu bierze sobie nowe dzieci, kiedy czuje liczbowy niedosyt egzemplarzy w rodzinie.

Jasne. To jedno akurat ma całkowicie po nas.

Zdjęcie: Free-Photos z Pixabay