Fruźka odmierza życie liczbą nocy do.
– How many sleeps to disco? – pyta.
– Trzy – mówię.
– Wooow! – jej oczy robią się okrągłe.
Trzy ma realny kształt w jej głowie. Nawet jeśli potem okazuje się, że wysłałam ich na dyskotekę siedem sleeps za szybko i znów trzeba odliczać od nowa. Wszystko poniżej dziesiątki jest namacalne, dające się wyobrazić, mieści się w granicach jej świata. Jedenaście wygrywa zawodzące etiudy w jej głosie, a dwadzieścia czy sześćdziesiąt nie ma już w sumie znaczenia, bo brzmi jednakowo abstrakcyjnie – trochę jak pytanie, czy zostało ci dwadzieścia siedem czy dwadzieścia osiem lat kredytu do spłacenia.
– How many sleeps to Pyśka? – pyta ona.
Przestałam odpowiadać w liczbach, bo i jej, i nas samych było nam żal.
– Jeszcze trochę musimy poczekać, kochanie – mówiłam wymijająco. – Ale zdarzy się, zobaczysz.
W pewnej chwili niemal sama przestałam w to wierzyć. Może nawet nie tyle wierzyć, co niecierpliwić się; tak bardzo przyzwyczaiłam się do bycia w procesie adopcyjnym, do czekania, do bycia cierpliwą, do przesuwania wyobrażeń na później, że kiedy wreszcie padły jakieś daty, trudno mi było zobaczyć to w głowie. Dopóki wciąż dzieliła nas nazwa miesiąca, trwałam w jakimś dziwnym zawieszeniu i oczekiwaniu, że znów coś się komuś źle sprawdzi, coś się wyślizgnie z rąk, będzie obsuwa, poślizg i kolejna przekładka. Trudno się dziwić. Gdyby ktoś wtedy tamtego wrześniowego dnia, kiedy buzia Pyśki po raz pierwszy pojawiła się nam na ekranie, powiedział, że przyjdzie nam czekać na to dziecko co najmniej pół roku, przysięgam, że nie wiem, jak by się to skończyło.

Ale czuwałaś, Aniele Stróżu, i zataiłaś tę informację przed nami. Taktyczne zagranie. Wykazałaś się doskonałą znajomością ludzkiej psychiki.

– How many sleeps to Olivia? – pyta mnie dziś Fruźka w sklepie.
– Dwie noce.
– And Pyśka?
– Też dwie. Pamiętasz? Ty do Olivii, a my do Pyśki – przypominam jej.
– Oh, yeah! – śmieje się ona i wraca do buszowania w półkach z zabawkami.
Wybieramy coś dla baby. Fruzia ma mnóstwo dzikich pomysłów – Lego, jajka niespodzianki, koszmarne figurki ewidentnie zaprojektowane przez wielbiciela horrorów, nieśmiertelna Peppa Pig.
– A może coś miękkiego? – proponuję. – Coś, do czego twoja siostra będzie mogła się przytulić przed snem.
Podsuwam jej bladoróżowego jednorożca, białą jak śnieg przytulajkę i kolorową postać z Dobranocnego Ogrodu. Kolory decydują.
– Ok, this one – mówi pewnie Fruzia.
Starsza siostra wybrała. Potem dorzuca jeszcze maleńką paczuszkę naturalnych, owocowych żelków z działu z jedzeniem dla bejbików.
– One for me and one for Pyśka? – patrzy na mnie pytająco.
Dostaję tym jej gestem prosto między oczy. Ooo, to tak to teraz będzie…

… oraz na milion sposobów inaczej i trudniej, ale dziś nie muszę o tym myśleć.

Wracamy do domu. Robimy dwie rakiety z pudełek po jogurtach, puszek po piwie i siatki po pomarańczach. Jedna dla Fruzi, jedna dla Olivii; w poniedziałek Fruzia zaniesie jej kosmiczny pojazd w prezencie, po czym obie odlecą w kosmos, co mama Olivii zapewne doceni, pijąc spokojnie ciepłą kawę. Ale nie, zaraz, jest jeszcze mały brat Olivii, musimy zbudować jeszcze jedną rakietę, żeby faktycznie kawa miała szansę pozostać ciepła. To tak to teraz będzie…, myślę. Trzeba obdzielić po równo, znaleźć więcej sił i cierpliwości. Skanuję wzrokiem pokój Pyśki. Fruzia urządziła w jej łóżeczku sypialnię dla swoich gumowych dzieci, środek pomieszczenia służy za bawialnię. Tłumaczę jej, że to tylko do czasu pojawienia się Pyśki, mała potakuje, ale życie pokaże jak przebiegnie rewolucja z udziałem wszystkich mieszkańców Piątej Chatki.
– How many sleeps, mama? – pyta Fruzia, ziewając i moszcząc się pod kołdrą przed snem.
– Dwie. Ale jak teraz szybciutko zaśniesz, to już zostanie tylko jedna – głaszczę ją po głowie.

Dwie noce do spotkania. Tak jakby uwierzyłam.

Zdjęcie: Alexas Fotos z Pixabay