Czuję, że dotarłam do ściany. Technologia mnie odrzuca, na bloga sama wchodzę tak rzadko, że nie powinnam oczekiwać, aby ktoś jeszcze miał ochotę bywać tu regularnie. Chyba się … wyczerpałam. O ironio, niecały rok po tym, jak przeszłam na własny kawałek sieci. Moje dzienniki, te papierowe, pękają w szwach, mogłabym Wam tyle opowiedzieć, ale zwyczajnie nie potrafię. Nie tutaj. Być może to lockdown. Chwilowa niemoc. Albo ten bolesny brak przestrzeni i czasu tylko dla siebie. Notesy noszę wszędzie i potrafię je otwierać na pięć, dziesięć minut, żeby zapisać kilka zdań. Kiedy piszę w sieci, potrzebuję absolutnego spokoju i braku rozpraszaczy. Ciężko o to teraz, a przecież za chwilę będzie tego jeszcze mniej.
Daję sobie trzy tygodnie na przetestowanie tęsknoty. To akurat tyle, żebyśmy wrócili do domu już w czwórkę. Na pewno dam Wam znać, że jesteśmy, ale jeszcze nie wiem czy będzie to dalszy ciąg opowieści, czy tylko jednorazowa pocztówka.
Ściskam Was bardzo mocno. ❤️
Zdjęcie: Arek Socha z Pixabay
