To się chyba syndrom pokoleniowy nazywa.

Jak było z moim prawem jazdy, to chyba wszyscy już wiedzą. Na osiemnaste urodziny zamarzyłam sobie stosowny kurs, choć szczerze mówiąc do aut specjalnych ciągot nigdy nie miałam. Ale w tym wieku wszyscy idą na prawko, a ja zamierzałam w przyszłości być kobietą niezależną, która będzie sobie kierowcą, szefową własnej firmy, posiadaczką własnego konta bankowego (nie z mężem na spółę), choć może niekoniecznie własną kucharką. Mamuśka wspierała wszystkie moje plany co do niezależności wszelakiej, Ojciec Dyrektor zresztą również, więc przyklepali pomysł z prezentem urodzinowym, aczkolwiek Mamuśka głośno wyraziła powątpiewanie w kwestii długości mojego życia, … Continue reading