Coś tam czasem zakłuje, pociągnie, da znać, że jeszcze się goi, ale gdybym siedziała tyłkiem na sofce cały dzień oglądając filmy, naprawdę mogłabym zapomnieć, że wciąż mam szwy na brzuchu. Sprzątam więc, wędruję z Fruzią do i z Różowej, ścielę łóżka, pakuję naczynia do zmywarki. Wciąż ostrożnie, bez forsowania się, ale jednak czasem muszę się schylić, podnieść, machnąć tu i tam… A potem, zdziwiona, padam bez sił na łóżko i czuję, że już więcej nie mogę, nie dam rady i właściwie to co ja sobie myślałam?
Fruzia też zapomina.
– Mummy, you pick me! – podnosi ręce do góry, chcąc,