Stanęłam przed lustrem i spojrzałam krytycznie na swoje włosy. Machnęłam głową w lewo i prawo, przeczesałam je palcami. Nie, no tragedia. Te przednie kosmyki, okalające moją buzię, znów kruszą się i łamią, a ja wyglądam, jakbym przedawkowała z lokówką. Z całą resztą nie jest źle, więc dlaczego te nie chcą rosnąć tak jak pozostałe? Presję jakąś czują i nie dają rady, czy co?
Zaczesałam niesforną wiązkę siana na twarz. Zagięłam ją wpół, podwijając cienką końcówkę pod nasadę kosmyka i martwiąc się, czy nie skruszy mi się doszczętnie w dłoniach. Podpięłam spinką, która w zasadzie nie za bardzo miała na czym się trzymać, a jednak podtrzymała to, co podtrzymać miała. Voila, mam grzywkę.
A może by tak…?
Włączyłam laptopa, odpaliłam skype i dałam Mamuśce sygnał, że czekam na widzenie. Dusiłam się ze śmiechu, przeczuwając, co za chwilę usłyszę („wyglądasz jak księżyc w pełni! nigdy nie rób sobie grzywki i trwałej, obiecaj mi! obiecaj”) i w zasadzie byłam blisko, bo Rodzicielka na dzień dobry wybuchnęłam radosnym rechotem.
– Ślicznie wyglądasz! – rzuciła.
Z mocnym, świszczącym akcentem na pierwszą sylabę.
Szydera jak nic.
– Tak tragicznie? – zapytałam. – Bo ja właśnie zastanawiam się nad grzywkową opcją.
Mamuśka przyjrzała mi się uważniej.
– Właściwie… wyglądasz młodziej – oświadczyła po chwili wahania.
Młodziej!
(Jeśli ktoś mówi ci, że w czymś wyglądasz młodziej, to… o rany, jak wyglądasz na co dzień?!)
I chociaż komplement Mamuśki nie do końca mnie przekonał, postanowiłam jednak trzymać się wersji, że z grzywką mi do twarzy.
I że jeśli Mąż Mój potwierdzi tę opinię, to pędzę do fryzjera.
(Żałosna jestem, wiem. Uzależniam taką decyzję od opinii męża i mamy, no doprawdy. Feministki zaraz mnie zlinczują i nakażą zrobić fioletowego irokeza na znak wyrwania się z objęć matko-patriarchatu.)

Wieczorem powtórzyłam operację z grzywką. Wymknęłam się z sypialni, ułożyłam fryzurę i ostrożnie, coby nie rozwalić delikatnego rusztowania na czole, wróciłam do pokoju, znów dusząc się ze śmiechu. Miałam wejść z miną 'nic-się-nie-dzieje’ i czekać, aż sam zauważy, ale Mąż Mój tak był pochłonięty sportową relacją z czegoś tam, że mogłabym tak czekać do rana.
– Ładnie wyglądam? – zapytałam więc wprost i na tyle głośno, że Inżynier Pifko postanowił na mnie spojrzeć.
– Bardzo – rzucił zwięźle.
Serce na chwilę podskoczyło.
– Ale serio? – zapytałam poważnie.
Pifko oderwał się od laptopa.
Poświęcił mi 5 sekund swojej uwagi.
– Nie, no co ty – oświadczył równie poważnie.
A w tych czterech słowach zawierało się wszystko.

Koncepcja grzywki upadła z hukiem.

Ja doprawdy nie rozumiem tego fenomenu. Potrafiłam rzucić pracę i ojczyznę i nie martwiąc się przesadnie o jutro, zamieszkać w Krainie Deszczu. Z własnej i nieprzymuszonej woli wytrwałam w bejbikowej sali prawie trzy lata. Zdecydowałam się na życie z labradorem. I chciałabym jeszcze jednego, a najlepiej dwóch takich Rudolfów. Nie wspominając już o tym, że kiedyś zrobiłam prawo jazdy. Uwierzylibyście?

… a w kwestii fryzury nie stać mnie na najdrobniejsze nawet szaleństwo! Od lat nie zrobiłam z włosami nic nowego. Nic. Podcinam, czasem lekko stopniuję i koniec. Finito. Nudna jestem jak flaki z olejem. I jestem pewna, że jeśli 10 na 10 zapytanych osób (w tym Inżynier, Mamuśka i Kocur jako najmocniejsza część jury) nie powie mi z odpowiednią dawką entuzjamu 'tak, wyglądasz bosko, rób sobie grzywkę! już dziś!’, to ja jej nigdy nie zrobię. Nigdy. Never ever.

Taka to jestem odważna i szalona.

(Kocie, przed Tobą bojowe zadanie na styczeń. Masz tydzień na przekonanie mnie do czegoś nowego.)