Jest takie określenie w języku angielskim wyrażające stan niepewności, zawieszenia, oczekiwania. Limbo. Odkąd natknęłam się na nie w jakimś tekście, zapewne na studiach, ono wciąż do mnie wraca jak bumerang. Obracałam je na języku, czekając na ocenę z egzaminu z praktycznej znajomości języka, powtarzałam po cichu modląc się o dobre wyniki badań, przeklinałam wszystkie limbo tego świata, wyglądając nadejścia nieszczęsnego świstka z CRB, mającego wreszcie pozwolić mi na rozpoczęcie pracy w Krainie Deszczu.

Taka jest niepłodność. Cała in limbo. Zawiesza ci plany, marzenia, ambicje. Każe czekać i nabierać pokory, kiedy cały świat pędzi do przodu, a pokorę wpisał do słownika jako niewygodny archaizm. Serwuje ci całą gamę emocji, stawia w sytuacjach, które dotąd uznawałeś za sceny żywcem wyjęte z jakiejś kiepskiej telenoweli. I boli. Niepłodność to choroba ciała i duszy, więc jak każda choroba boli. Na prawym boku i lewym. Na plecach i na brzuchu. Choćbyś nie wiem jak się ułożył, będzie bolało.

A do tego jej nie widać. Wprawne oko być może dostrzeże ją w tęsknym spojrzeniu wodzącym za niemowlęciem w wózku, w cieniach pod oczami po bezsennej nocy albo w czyjejś nagłej bladości na wieść o kolejnej ciąży w rodzinie. Ale takie rzeczy to tylko dla weteranów z radarem własnych doświadczeń. Dla całego otaczającego świata życie toczy się swym zwykłym, utartym torem. Nic się nie dzieje.

A tymczasem w duszach niepłodnych huragan i tornado, z którymi rzadko kto ma ochotę wychodzić na świat. Puder, dobry korektor pod oczy, uśmiech do zadań specjalnych i jedziemy z tym wózkiem. Powiem Wam w sekrecie, że strasznie on ciężki.

Dlatego przyłączam się do kampanii zorganizowanej przez czasopismo Chcemy Być Rodzicami, o której dowiedziałam się z bloga Bąblowej Mamy.  #NiepłodnościNieWidać to głosy wszystkich tych, którym ten temat jest znany z własnego doświadczenia, lub tych, którzy po prostu nie są wobec niego obojętni. #NiepłodnościNieWidać to sygnał dla wszystkich – żeby nie bagatelizować, nie trywializować, nie omijać szerokim łukiem ze strachu, że się zarazisz. I nie brać za pewnik, że jeśli czegoś nie widać, to tego nie ma.

Otóż jest.

Dla mnie niepłodność to przede wszystkim emocje. Głównie te niełatwe. Te oczywiste i te strasznie poplątane, które trudno ubrać w słowa, a jeszcze trudniej je zrozumieć, zracjonalizować. Opowiem Wam o nich w ramach kampanii #NiepłodnościNieWidać. Od poniedziałku przez trzy najbliższe tygodnie będę pokazywać Wam odkurzone na potrzeby akcji obrazki z Krainy Niepłodności. (Ekhm, tajne dzienniki to niebezpieczna zabawka, bo prędzej czy później oglądają światło dzienne. Najczęściej za sprawą samego autora.) Nie będzie zbyt wiele o lekach i medycznych procedurach, nie będzie zachowanej chronologii, bo będzie o emocjach, stanach i uczuciach, a te nie podlegają przecież żadnemu porządkowi. I uprzedzam, będę bluźnić. 😉

Posty są już gotowe. Całe 10. Znajdziecie je również w zakładce Niepłodności Nie Widać. Opublikują się same, co drugi dzień, podczas gdy my będziemy nadrabiać stracony czas z Rodziną Wielkich, Mamuśką i Ojcem Dyrektorem. (Ktoś chyba będzie musiał spać pod gołym niebem!) W miarę możliwości postaram się odpowiedzieć na Wasze komentarze.