Rozpakowuję walizki. Powoli, niespiesznie, jakby chcąc zatrzymać kawałek słonecznych wakacji na chwilę dłużej w dopiero rozgrzewającym się mieszkaniu. Z bagażu podręcznego wyjmuję książki. Pozaginane na rogach, tu i ówdzie pomarszczone od kropel słonej wody, przybrudzone na okładkach. Spomiędzy kartek wysypuje się piasek.
Już chyba nigdy nie przestanę się dziwić łatwości, z jaką człowiek pokonuje dzisiaj ogromne dystanse. O dziesiątej rano omiatasz spojrzeniem palmy na tle błękitnego nieba, o dziewiętnastej wkładasz ciepłą bluzę i robisz sobie gorącą herbatę w całkiem innym zakątku świata, bo raptem zdałeś sobie sprawę, że to naprawdę połowa października.
W powrotnym bagażu zawsze panuje nieład. Wracając, nie dbam o równo pukładane, poprasowane i pachnące świeżością ubrania. Moje sukienki mieszają się z jego koszulkami, Fruzina garderoba jest wszędzie, w walizce głównej, w podręcznym i w mojej torebce. Jedynie pieluchy, chusteczki i przekąski jestem w stanie zlokalizować z zamkniętymi oczami. Wystarczy zanurkować dłonią w ten oto kraniec torby i już jesteśmy gotowi do zażegnania wiszącego w powietrzu dramatu.
Kiedyś, w poprzednim życiu, zostawiłabym te walizki na kolejne trzy dni. Niech sobie leżą, pranie nie ucieknie, zawińmy się w koc i powspominajmy. W tej wersji życia wiem, że jeśli nie rozpakuję nas najpóźniej jutro rano, Fruzia rozwlecze po mieszkaniu całą zawartość bagażu. Kostiumy pachnące morzem i dziecięcym balsamem do opalania, spodenki, z których też sypie się piasek, wciąż wilgotne ręczniki kąpielowe. Z dzieckiem szybciej wraca się do rzeczywistości.

Ale ten powrót nie boli tak, jak bolały kiedyś powroty z raju. Wystarczy spojrzeć na zachwyconą Fruzię, która tuli swojego dawno niewidzianego bobasa, stęskniona całuje Rudolfa w nos i w tej samej sekundzie pędzi do kuchni po płatki kukurydziane, żeby człowiekowi też zrobiło się na duszy cieplej.

Jesteśmy w domu. Uwielbiam myśl, że zawsze mamy dokąd wracać.