Rozumiem nawet, dlaczego ja. Nie zaznaczyłam zbyt wyraźnie swej obecności w grupie toczącej dyskusje o zasiłkach i żartującej z ojców, którzy po raz pierwszy w życiu zostali w domu sami ze starszym potomstwem i usiłują przeżyć, choć przecież nic przeciwko zasiłkom, ani tym bardziej ojcom zostającym w domu, nie mam. Ba, chętnie bym taki benefit pobrała, tylko dać nie chcą. Ale żeby Fruzia? Po trzydziestu sekundach zaaranżowanej na potrzeby zdobycia głasków nieśmiałości i trzymania się mojej nogawki, Fruzia dokonuje magicznej przemiany, stając się najgłośniej krzyczącym (nie zawsze w słusznej sprawie) i najenergiczniej skaczącym po poduszkach dzieckiem bez skarpet. Pozostanie więc dla mnie tajemnicą, czemu Bob Baptysta naszą obecność na zajęciach, tak regularną w swej nieregularności, kwituje zdziwionym spojrzeniem i zachęcającą uwagą, że ooo, chyba was tu wcześniej nie widziałem, nieprawdaż? 

Nieprawdaż.

Zresztą, widywaliby nas tam zdecydowanie częściej, gdyby nie fakt, że zdarza nam się z Fruzią trafiać na zajęcia wtedy, kiedy zajęć nie ma. Bo albo u Baptystów zaraza albo half term. Cała Kraina Deszczu działa by appointment pod dyktando szkoły, to half term dyktuje zniżki na baseny i lodowiska, a jednocześnie rozregulowuje godziny ich pracy. Okazuje się, że pracę kościelnych grup pod wezwaniem również. I wszystko byłoby jasne, gdybym tylko wiedziała, na co te zniżki u Baptystów (na zbawienie?) i kiedy ten cały half term znów wypada.
– Nie wiedziałam (nie zarejestrowałam?), bo mam tylko Fruzię, więc ze szkołą nie mamy jeszcze do czynienia – wyjaśniłam Bobowi.
Tylko po to, żeby ten mógł zapytać mnie pięć minut później, co zaplanowałyśmy z Fruzią na przerwę śródsemestralną.

Ale że następną?

Czas wpisać half termy w Bebe Kalendarze, bo a nuż zapytają o to kiedyś podczas egzaminu ze znajomości brytyjskiego lajfstajlu. Komuś, komu przez kilka lat wciąż wypominano dwumiesięczny urlop – oraz długie weekendy i przerwy świąteczne (choć nigdy oszałamiającej pensji) – głupio byłoby potknąć się o takie daty na drodze do wiecznej szczęśliwości w Krainie Deszczu.

Czyżby baptyści niczym buddyści nie bez powodu przecięli swoje ścieżki z naszymi?

Fruzia nie przejmuje się niczym. Nawet tym, że Bob nie pamięta jej imienia, choć już dwa razy pochwalił się, że jego córka jest jej imienniczką. Fruzia się nie przejmuje, ona przyjmuje. Ciasteczko i soczek, czemu nie. Zaproszenie do tworzenia dzieł plastycznych – ależ owszem. Wędruje potem uliczkami osiedla dumnie dzierżąc w dłoni artystyczną kompozycję udzierganą z łańcuchów choinkowych, kleju i słowa drukowanego, informującego, że „I am the LIGHT of the WORLD”.

No. Jak tak obserwuję sobie ten coraz mocniejszy rys Fruzinego charakteru, to dochodzę do wniosku, że już nie długo córka nasza będzie przezroczysta dla kogokolwiek, w myśl jej autorskiego dzieła, że ona nie przewodzi światła, ona JEST światłem.

Ostrzegłam koleżanki w Różowej Chmurce.