Coś mi się porobiło z systemem nerwowym przy tych wszystkich świątecznych piosenkach. Coś się poluzowało, odkręciło, odblokowało. Zupełnie jakby rutyna i mocno zaprogramowany rytm dnia postanowiły trochę odpuścić, wyciągając na wierzch to, co lekko wepchnięte w ramki,  dopchnięte kolanem, uklepane dłonią i zamknięte na pracujący sezon. Żeby czasem nie wylazło i  nie posypało się w najmniej odpowiednim momencie.

Ale wyłazi.

Kiedy opowiadali mi o ukochanych miejscach w swoich krajach, zastanawiałam się, czy powinnam była dawać im to zadanie. Potem, czy powinniśmy byli pominąć googlowanie zdjęć tych ich zakątków. Miałam zamęt w głowie, przebiegło mi przez myśl, że kurwa mać, następnym razem przemyśl, ale potem pomyślałam, że oni chcą. Chcą opowiadać i pokazywać zdjęcia, nawet jeśli przez chwilę głos im się zawiesi, a google pokaże na bocznym pasku not-so-beautiful pictures, które zawsze wywołują ciszę. Dla równowagi pokazałam im moje ukochane miasta dziś i Warszawę z końca II wojny. Żadna to wspólnota doświadczeń, gdzie ja dziś, a gdzie oni, ale przez chwilę poczułam, że oni rozumieją, że ja staram się zrozumieć. Coś.

Wszędzie widzę dzieci. I to nie baby brain mi się załączył, bo ja widzę te chore i te smutne; te starsze, niby już dorosłe, a przecież wciąż potrzebujące mamy i taty, też widzę. Te, nad którymi nikt się nie rozczula, bo już sobie poradzą, do pracy nawet mogą pójść, świat stoi przed nimi otworem, no nie? I te wystawione za drzwi w środku nocy*. I szlag mnie trafia, że nie ma takiej mocy na świecie, która by to zmieniła, że można tylko małą cegiełkę tu i małą tam, żeby codziennie zmieniać świat na lepsze. Tak po okruszku, nie po łyżeczce nawet. Phi! Jak w wystudiowanej przemowie na Miss Polski. Czasem chciałabym pozrywać te wszystkie światełka w domach tych, co to je wieszają, a potem wystawiają dziecko na próg, i odwołać Święta na całej planecie, bo takich jak ten mały jest więcej, a my siądziemy do kolacji jak gdyby nigdy nic i kieliszkiem mulled wine odpędzimy jesienne zmęczenie.

A przecież sama nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę jej minę na widok tego, co szykuje dla niej Śnięty. I na to wino też czekam.

Prześladują mnie psy. Pies Zamroczonej, który odszedł kilka dni temu. Te wszystkie na fejsbuku też, patrzące prosto na mnie tymi smutnymi ślepiami, nie wiem dlaczego jeszcze nie poukrywałam ich na ścianie. I mamy widzę, te mamy, które chorują, podczas  gdy wszyscy wiedzą, że rodzice naszych przyjaciół są nietykalni w ten sam sposób co nasi prywatni staruszkowie. Więc jak choruje jeden, to trochę tak jakby coś w naszej własnej rodzinie zadziało się nie tak.

Czekam na te święta. Bardzo.

Ale dziś mam w środku coś smutnego, bo tak wyraźnie widzę, że nie każdemu jest dana choćby cząstka tej cholernej, reklamowej rzeczywistość. Nie każdy zrobi pierniki, bo nie każdy będzie miał z czego i z kim. Widzę to z bliska. Bywa, że z odległości jednej ławki.

Wiem, oczywiście wiem, że warto je robić. Szczególnie, że mam dla kogo i mam z kim. Tylko czasem zaczynam wątpić, czy przyniesienie własnych pierników na dłuższą metę coś może zmienić w czyimś życiu.

Cokolwiek.

* Update – jako że nie chciałabym szerzyć fałszywych informacji: Śledztwo w toku, to jedna z pierwszych teorii, która aktualnie zdaje się nie mieć potwierdzenia. Nie zmienia to jednak faktu, że tego typu sytuacji jest wiele. Wciąż i wciąż.