a) rozmowy o pogodzie naprawdę zaczynają być ekscytujące, gdyż istnieje prawdopodobieństwo, że  następnego dnia firma ogłosi stan klęski żywiołowej
b) uczniowie otwierają w trakcie zajęć okna i robią zdjęcia
c) ludzie dowiadują się o istnieniu zjawiska opon zimowych
d) niektóre Mamuśki donoszą, że Polsat i /lub TVN informują o stanie zagrożenia opadami śniegu na Wyspach
e) wiesz, że niezależnie od tego, co wydarzy się dalej, będziesz musiał o tym napisać (na blogu, na portalach społecznościowych, w kartach świątecznych i w mailach)

Poprawne odpowiedzi: a, b, c, d, e. (Jak Wam poszło?)

A w zasadzie dodałabym jeszcze jedną prawidłową odpowiedź:

f) po niemal sześciu latach na emigracji zaczynasz rozumieć ten szał i sam w niego wpadasz

Zaczęło padać w piątek, kiedy ruszałyśmy z Fruzią spod Piątej Chatki do Różowej. Tak bez ostrzeżenia zaczęło i natychmiast solidnie. Grube, puszyste płatki z zawrotną prędknością lecące na przednią szybę Mikruski wprawiły mnie w osłupienie.
– Matkobosko, śnieg pada! – wykrzyknęłam zdumiona. – Fruziu, śnieg, no świat się kończy!
Dziecko również wpadło w ekstazę pomieszaną z lekkim niepokojem.
– Mummy, look! LOOK! – krzyczała z fotelika.
Biedactwo, nawet nie była w stanie nazwać tego czegoś lecącego z nieba, co świadomie oglądała w swym życiu tak naprawdę po raz pierwszy. (Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce, kiedy Fruzia wciąż była bejbikiem, też śnieżyło. Jednak zanim dotarło w okolice chodnika, zamieniało się w wodę.)
– LOOK!
Śnieżyca trwała całą drogę do Różowej, czyli jakieś 30 sekund. A może 45, bo przecież w taką zamieć człowiek jedzie naprawdę wolno.
– Ciągle pada? – pytał podekscytowany personel Chmurki.
Niestety. Czułam się jak posłaniec przynoszący złe wieści i czekający na skazanie z natychmiastowym wykonaniem wyroku.

Popadało jeszcze chwilę w okolicach jedenastej am, kiedy to grupa moich nastolatków porwała się z ławek i rozpoczęła uwiecznianie śniegu na fotografiach. Pomna swych doświadczeń z ulotnością takich chwil zachęcałam ich jeszcze do nagrania filmików oraz wykorzystania przerwy na uważne przyjrzenie się białemu puchowi. Na pytanie dlaczego, odpowiadałam, że nigdy nie wiadomo, czy następnym razem nie będą pokazywać śniegu swoim dorastającym dzieciom. Z braku żywych dowodów – właśnie na tych nagraniach.

Ale dopiero w niedzielę przeżyliśmy prawdziwą zimę. Śnieg nie tylko dobijał do podłoża, ale do tego postanowił nie topnieć – liczę, że jesteście w stanie wyobrazić sobie powagę sytuacji. Mikruska wyglądała uroczo w nowym, śniegowym outificie. Rudolf zwariował w ogródku ze szczęścia. Fruzi, kiedy już odzialiśmy ją w narciarskie spodnie i kalosze, zapowiedzieliśmy, że to historyczny dzień, niech więc lepiej się dobrze bawi, coby zdjęcia wyszły instagramowo. (Jeśli ktoś zastanawia się: a) kto przy zdrowych zmysłach kupuje dziecku w Krainie Deszczu spodnie narciarskie, jeśli nie wybiera się na narty lub b) co to za dziwny zestaw: kalosze + rzeczone spodnie; odpowiadam co następuje: a) spodnie otrzymała Fruzia od podrosłego potomstwa Niemieckiej Szwaczki, przy czym przeleżały one w schowku na odzież-w-zasadzie-nieużywaną-ale-może-zdarzy-się-cud półtora roku, czekając na swoje pięć minut; b) no przecież chyba nikt nie podejrzewa mnie o kupowanie dziecku w Krainie Deszczu kozaków?) 

Kiedy już wreszcie wytarabaniliśmy się z Piątej, Fruzia była lekko shocked. (To jedno z jej ulubionych słów, które nieodmiennie wprawia mnie w stan rozbawienia. Tym bardziej, że to znów misiowa mama najczęściej jest shocked.) Nie wiem do końca, czy to ten śnieg, czy może te wszystkie kaftany bezpieczeństwa krępujące jej ruchy, fakt jest jednak taki, że przez kilka minut dziecię kontemplowało nowy pejzaż bez jakiegokolwiek ruchu lub emocji. Już się nawet bałam, czy to nie koniec zimowego szaleństwa, szczęśliwie jednak Tasmana odblokowało. Szybciej niż na urodzinach Albiego.

Próbowałyśmy ulepić bałwana, ale Fruziak nie mógł pojąć, że trzeba cierpliwości, zanim mała kulka stanie się podstawą bałwana. Z satysfakcją rozbrajała więc każdą, którą usiłowałam powiększyć.

Próbowałyśmy rzucać się śnieżkami, ale Tasman nie mógł odkleić swoich kulek od rękawiczek, w związku z czym wyglądała jak trzepoczący skrzydłami pingwin.

Sanek nie miałyśmy, bo przecież… kto kupuje sanki w Krainie Deszczu?

Zostało nam więc bieganie (za Rudolfem) i taplanie się w kałużach. Takich na wpół zmrożonych kałużach sięgających Tasmanowi powyżej kostek. A nie mówiłam, że kalosze i spodnie narciarskie to dobry zestaw? (Mamuśka, uważnie obejrzawszy nagranie z zimowiska, zapytała podejrzliwie: – A jakie ona miała buty, że tak pozwoliłaś jej brodzić w tej wodzie? Przewidziałam to pytanie. 1:0 dla mnie, Mamuśko!)

W poniedziałek rano jechałam do pracy z resztkami zmrożonego śniegu na masce (Mikruski, nie swojej), a po południu natknęłyśmy się z Fruzią na dwa uparte bałwany kurczowo trzymające się zielonego jak w marcu trawnika, ale to były ostatnie oznaki białego szaleństwa w Deszczowej Krainie. Zima trwała prawie całą dobę.

Będziemy mieli co wspominać z wnukami przy kominku.