Spróbuję tu być. Wpadać na chwilkę, na szybką kawę z Wami, zanim mój notatnik pęknie w szwach, a ja znów nie będę mogła nic napisać, bo przecież żeby opowiedzieć to, co chciałam, potrzebuję przynajmniej tygodnia na bezludnej wyspie. A jak dobrze wiemy – this is not going to happen.

Może więc to sposób na to, żeby wrócić naprawdę. Być tu często, choćby tylko na kilka zdań. Codzienność bardziej sprzyja pisaniu niż odświętność.

Jestem więc. I będę jutro. W końcu pozbieram te duże i mniejsze kawałki w jedną całość.

(…)

Czy wiecie, co zdarzyło się 16 stycznia rok temu?

Ha.

Wsiadłam do Mikruski i po raz pierwszy pojechałam sama do miasta położonego ponad 20 km od Piątej Chatki. Było potwornie ciemno, zimno, a kiedy wracałam, lało jak z cebra. Za chwilę Fruzia uroczyście zdejmie naklejki 'P’ z twarzy i zadu Mikruski.

Po to tylko, żeby w weekend przylepić je na Blaszaka II. Otóż tak się złożyło, że wiek Mikruski nie pozwala jej na dalsze życie. Musimy ją uśpić. Serce mi krwawi oraz trzepocze z niepokoju, bo w przyszłym tygodniu będę na drodze dużo szersza i dłuższa.

Świat oszalał.