Pojechaliśmy na to spotkanie bez nastawiania się na cokolwiek. Głównie dlatego, że zbyt wiele niewiadomych nad nami wisiało, kilka odmów na tym polu mamy już za sobą, a przy tym zwyczajnie nie było czasu na przewidywania i snucie scenariuszy. W międzyczasie oglądaliśmy co prawda jeden potencjalny dom, zdolny pomieścić naszą czwórkę plus Drugiego oraz zadowolić opiekę społeczną, i nawet nas tam chcieli, ale ostatecznie to my nie chcieliśmy mieszkać w sąsiedztwie chlewu. W sensie dosłownym. Pomyśleliśmy bowiem, że głupio byłoby narażać biedne prosiaki na towarzystwo Rudolfa w każdej dogodnej dla niego chwili (naszej nieuwagi), a i młodociana fanka Peppy Pig mogłaby tego nie unieść. Prawdą jest też, że pod koniec zeszłego roku snułam śmiałe plany porwania serc adopcyjnego teamu za pomocą wzruszającego podania o dziecko numer dwa, ale plany jak to plany, upadły szybciej niż powstały, bo team uparcie ignorował moje prośby o stosowne arkusiki do wypełnienia. I to byłoby na tyle w kwestii snucia wizji roku z fajerwerkami. Bo ta informacja o dniu otwartym dla kandydatów na adoptersów na stronie agencji, przez którą Liz i Paolo znaleźli swojego Superhero, wyskoczyła mi na ekranie sama. Przysięgam! Tak sama z siebie, samiutka.
– Zapisałam nas na open day w Dużym Mieście – oznajmiłam Inżynierowi, kiedy ten wrócił z pracy.
Po czym rzuciliśmy się w wir przygotowań do Świąt, niespecjalnie zastanawiając się, czy taki open day w naszym przypadku ma jakikolwiek sens.

Tak to u nas działa. Możemy czekać, już coraz lepiej nam to wychodzi, ale dobrze jest znać kres tego czekania. Działania i terminy to w pewnych dziedzinach życia nasi najlepsi sprzymierzeńcy.

Było totalnie inaczej niż tamtego czerwcowego dnia. Wtedy, prawie pięć lat temu, zupełnie nie wiedzieliśmy, czego się spodziewać. Zżerała nas ciekawość, ale i stres połączony z mnóstwem wątpliwości. Czy się nie wygłupimy, czy zrozumiemy, czy nas zrozumieją, czy nie wyjdziemy na impertynentów, którzy ledwie co przekroczyli granicę, okupują ciasną Cegiełkę, a wymyślili sobie dziecko, najchętniej podane do kochania na tacy, tu i teraz. Pamiętam, że siedzieliśmy na niewygodnych krzesłach, rozglądaliśmy się niepewnie, wciąż coś do siebie szeptaliśmy i chichocząc w polskim narzeczu (to ze stresu), słuchaliśmy prezentacji Isuppose, który półtora roku później, tuż po tym jak  Matching Panel uznał nas za najlepszy match z Fruzią, wyznał nam ze śmiechem, że w duchu sądził, że na to nasze choć trochę zgodne kulturowo dziecko to my sobie poczekamy dobrą chwilę, oj poczekamy. – To jeden z najbardziej niezwykłych przypadków, jaki nam się tu zdarzył od wielu lat – dodał, mając na myśli zbieżność okoliczności, które doprowadziły nas do Fruzi.
Teraz było inaczej. Nie było czasu na stres, a i nasze doświadczenia adopcyjne pozwoliły nam podejść do sprawy bez zbędnego zadręczania się tym, co jeśli. Nawet kosmiczny korek na drodze do Dużego Miasta i potworne spóźnienie nie wytrąciły nas z równowagi. W końcu to nie punkcja, prawda? 😉 Adrenalina wystrzeliła dopiero w chwili, kiedy znaleźliśmy się w sali pełnej – dosłownie – potencjalnych adoptersów i pracowników socjalnych. Przez chwilę nikt nie zwrócił na nas uwagi, wszyscy pogrążeni byli w półgłośnych rozmowach, w parach, trójkach, grupkach. Ta atmosfera… Musielibyśmy tam być. W powietrzu wisiały kilogramy nadziei. Można by ją kroić tasakiem i rozdawać po trochu tym, którzy gdzieś ją zgubili.
Dotarliśmy akurat na koniec tych rozmów i początek prezentacji.
– Mam na imię Andi i opowiem wam teraz o tym, jakie dzieci na was czekają.
Coś mi kliknęło w szarej strefie umysłu.
– Twarzy nie znam zupełnie, ale to imię… To chyba opiekunka Liz i Paolo – wyszeptałam do Inżyniera.
Jako jedyni siedzieliśmy na podłodze, sącząc kawę. Przynajmniej pięć razy zapytano nas, czy aby na pewno nam wygodnie. Pomimo tego, że wystroiłam się w pracowe obcasy, a na tyłku miałam spodnie z zepsutym zamkiem, przez co wciąż zastanawiałam się, czy bluzka porządnie go zasłania, to w życiu nie było mi wygodniej.
– To jak przygotowanie do tego, co was czeka z dzieckiem – mrugnęła do nas jedna z uczestniczek spotkania, sugerując, że i my i ona powinniśmy zacząć się przyzwyczajać. Nie sprostowałam, że ten dywan mamy na porządku dziennym już od kilku lat. Doskonale pamiętaliśmy, jak dziwnie nie na miejscu brzmiały komentarze jednej pary w naszej adopcyjnej grupie z Ery Przed Fruzią, która od pierwszego dnia szkolenia nad wyraz często opowiadała o swoich doświadczeniach z biologicznym dzieckiem. Niby nie robili nic niewłaściwego, ale w sali pełnej ludzi z poplątanymi historiami poronień, strat i nieudanych procedur in vitro, czekających na swoje pierwsze wymarzone dziecko, nieswojo się tego słuchało. Nie zamierzaliśmy popełniać tego błędu.
Kawę na ławę wyłożyliśmy dopiero w rozmowie z Jane. Wspominałam o Fruzi w mailu potwierdzającym naszą obecność na spotkaniu, ale w odpowiedzi nikt do faktu istnienia Tasmana nie nawiązał. Nikt też jednak nie napisał, że lepiej poczekać, bo więzi, bo różnica wieku, bo… Postanowiliśmy więc kuć żelazo, póki gorące.
– Naprawdę jesteśmy gotowi, ona i my, trudno przewidzieć, jak to będzie, kiedy faktycznie się zdarzy, ale czujemy, że to jest dobry moment.
(Mówią, że nie ma idealnego momentu na dziecko. W naszym przypadku każdy jest idealny.)
– Jesteśmy też gotowi na większe ryzyko. Mamy Fruzię, jesteśmy silniejsi, trochę znamy uczucie niepewności,  a przy tym wiemy, że drugie dziecko musi być młodsze od Fruzi, co zrozumiale stawia nas na szarym końcu kolejki do ponownej adopcji, w związku z tym rozważamy Early Permanence*.

Spojrzałam na Inżyniera, choć wcale nie musiałam. W takich chwilach zawsze uderza mnie to, że oboje czujemy, co w tym momencie myśli to drugie. I żadna to mistyczna telepatia, urojone ‚bo znam go lepiej niż siebie’; to po prostu setki przegadanych nocy. Wiem, bo byliśmy już razem prawie wszędzie, choć zawsze zostawiamy między sobą miejsce na powiew świeżego powietrza, kłótnię lub  margines na zaskoczenia. Tak jest dobrze, bo w ten sposób zawsze chce się wracać do domu, w którym ktoś czeka.

– Tak, jesteśmy zdecydowani pójść tą drogą – dodał on.
Jane patrzyła to na mnie, to na niego. Od czasu do czasu szybko nagryzmoliła coś w notatniku, który trzymała na kolanach.
– To dobrze, bo myślę, że na aktualnym etapie, kiedy wasza córka jest wciąż tak mała, to wasza jedyna opcja na rozpoczęcie procesu w najbliższym czasie. Na tradycyjną drogę musielibyście poczekać jeszcze przynajmniej dwa lata. Przynajmniej. Musicie też mieć świadomość, że to może być wyboista droga, więc jeśli macie jakieś pytania związane z Early Permanence, myślę że Jasmine będzie wam w stanie więcej na ten temat powiedzieć.
Chwilę później Jasmine dołączyła do naszej małej grupki. Mieliśmy w zasadzie dwa pytania. On – o statystykę.
– A wiesz, że statystyka zupełnie się nie sprawdza, kiedy ty jesteś w tym jednym pechowym procencie?
Wybuchnęliśmy śmiechem.
Ja błyskawicznie przeniosłam się myślami do kolejnego urlopu adopcyjnego. Na szczęście w tej kwestii Early Permanence nic nie zmienia.
Jane wręczyła nam formularz, który wypełniłam niemal w powietrzu.
– Świetnie, w przyszłym tygodniu odezwiemy się do was z prośbą o potwierdzenie waszej chęci rozpoczęcia procesu. Przedyskutujcie sobie wszystko raz jeszcze i wówczas ustalimy coś więcej.

Wstaliśmy od stolika. W ferworze dyskusji nie zauważyliśmy, że większość uczestników spotkania zdążyła się już rozejść. Skierowaliśmy swoje kroki ku wyjściu. Po drodze dołączyła do nas Andi, wcześniej prowadząca prezentację, żeby otworzyć nam zamknięte na klucz drzwi.
– A skąd wy właściwie jesteście? – zapytała.
Padła nazwa naszej wioski.
W odpowiedzi na twarzy Andi pojawił się szeroki uśmiech.
– A to dlatego wydawało mi się, że skądś was znam! Oczywiście z wesela Liz i Paolo! Jane, czy ty wiesz, kogo my tu mamy? Pamiętasz Superhero?
Świat naprawdę jest mały.
A kiedy Inżynier zniknął jeszcze na chwilę w łazience, Andi szepnęła mi w ucho rozbawiona:
– A najbardziej z tej imprezy pamiętam taniec twojego męża!

Czujecie to? Z całej imprezy pamięta właśnie to!

Nie czekali do przyszłego tygodnia. Następnego dnia dostałam maila z informacją, że chcą z nami współpracować. Możemy zacząć w drugiej połowie maja.

Wygląda na to, że za jakiś czas wrócę do pisania pod kluczem. Będzie mi niezmiernie miło, jeśli część z Was po raz kolejny zechce nam towarzyszyć. Tym razem w drodze do Drugiego.

(…)

Pięć lat temu kolejne cztery miesiące czekania byłyby dla nas potworną męką.

Dzisiaj zastanawiamy się, czy w ciągu tych kilkunastu tygodni zdołamy dokonać cudu przekształcenia Piątej Chatki w przestronne czteropokojowe mieszkanie… Bo że Rudolfa już nie wychowamy, to więcej niż pewne.

* wyjaśnię innym razem