Mój najbardziej spektakularny upadek zaliczyłam podczas  – nazwijmy to ładnie – celebrowania mojej magisterki. Upadku dokonałam w towarzystwie równie znieczulonej Megi i to było bardzo wesołe. I wdzięczne byłyśmy opatrzności, że nas tak znieczuliła, bo taki lot z niewykończonego, wysokiego tarasu  mógł się różnie skończyć. A skończył się jedynie zasikanymi ze śmiechu spodniami. Moimi, żeby nie było. Pamiętam też, jak zjechałam kiedyś wraz z ławką, o którą się oparłam, na podłogę w klasie. Może nie wspominałabym tego dzisiaj z taką czułością, gdyby nie fakt, że dokonałam tego nie jako uczennica, ale nauczycielka. Zresztą, pedagodzy mają jakiś szczególny dar do upadania. Moja polonistka z liceum, dostojna i wytworna dama, która samą swoją obecnością zmuszała nas do ściszania głosu, któregoś dnia po prostu klapnęła na tyłek na szkolnym korytarzu. Nikt nie ośmielił się zaśmiać, a i pani profesor nie pisnęła ani słowa. Wstała, poprawiła spódnicę i poszła dalej. Kocurowy dyrektor z ogólniaka wywalił orła, rozkładając się jak długi pomiędzy rzędami ławek podczas matury pisemnej. A Janina zleciała z podestu podczas wykładu o czymś dla mnie zupełnie niepojętym, co ona uważa za totalnie ekscytujące. Tak że rozumiecie. Ludzie upadają i czasem to jest nawet fajne. Szczególnie dla obserwatorów.

Fruzi upadek nie był ani spektakularny, ani śmieszny, bo z małymi ludźmi to zwykle jest tak, że ich bliskie spotkania z podłożem kończą się płaczem, plastrami i drżeniem komór serca u opiekunów. Co ciekawe, ten upadek wyglądał dokładnie tak jak jeden z wielu, które Tasman zdążyła już zaliczyć w swoim życiu, a nawet w tym chwilowym mieszkaniu. Szła umyć zęby, w ręku trzymała szczoteczkę z Peppą, poślizgnęła się na podłodze, przewróciła i uderzyła głową w bok łóżka. A następnie w płacz przemieszany z krzykiem. Podniosłam ją w następnej sekundzie, spodziewając się jakiegoś śladu, może rosnącego guza, choć na pewno nie krwi, ale kiedy spojrzałam na jej czoło, zobaczyłam dziurę. Tak to właśnie wciąż wygląda w mojej pamięci. I może przypisałabym sobie ten obrazek nadmiernie rozemocjonowanej wyobraźni, gdyby nie Inżynier, który leżał wtedy na łóżku, i który twierdzi, że w tym samym momencie, wtedy, kiedy podniosłam ją do góry, on zobaczył dokładnie to samo. Zakrwawioną dziurę w miejscu łuku brwiowego Fruzi.

Szkoda, że w takich momentów nie można przewinąć do przodu. Zobaczyć, że wszystko ostatecznie kończy się dobrze, uzmysłowić sobie, że wypadki się zdarzają, i w sumie – żeby tylko takie. Pośmiać się z ulgą, zobaczyć gojący się strupek, uzyskać pewność, że żaden krwotok, żadne wstrząśnienie, ani nic co bezpośrednio zagroziło życiu. Problem w tym, że tak się nie da, a ty musisz przeżyć ten moment i jeszcze kilkadziesiąt następnych, zanim w ogóle zaczniesz odzyskiwać oddech.

– Ona ma dziurę – krzyknęłam do Inżyniera, bo choć wiedziałam, że on tam leży, kilkanaście centymetrów od nas, nie byłam pewna, czy widzi. – Weź ją!
On bez słowa przejął krzyczącego Fruziaka, ja pobiegłam do kuchni. Oboje myśleliśmy wtedy o tym samym – jak my, do cholery, zatamujemy tę krew? Przy obrazku, który ukazał się naszym oczom, spodziewaliśmy się kałuży tej krwi.
W kuchni panował niesamowity syf, bo właścicielka mieszkania taki miała w nim permanentny design, więc najpierw pomyślałam, że, kurwa jasna, ja tu nie znajdę nic czystego. W ostatniej chwili mój wzrok padł na rolkę papierowego, kuchennego ręcznika, który zaczęłam szarpać z dziką furią, modląc się, żeby to wystarczyło. Jeszcze dziś widzę ten rozwijający się i ciągnący za mną ręcznik, bo w tym stresie biegłam już z powrotem, zanim oderwałam sporą jego część od reszty rolki. Zwinęłam go w coś, co udawało kulkę, po drodze zmoczyłam zimną wodą w łazience (czemu tak wolno, szybciej, szybciej!), a potem rzuciłam go Inżynierowi pochylonemu nad Fruzią, usiłującemu choć trochę ją uspokoić, i krzyknęłam, że dzwonię po ambulans.

Nie widziałam, jak wyglądało tamowanie krwi. Pamiętam tylko czerwony, papierowy tobołek ciśnięty przez Inżyniera w róg sypialni. Podzieliliśmy się zadaniami jakoś intuicyjnie, choć zawsze wydawało mi się, że w takiej chwili nie byłabym w stanie odejść od dziecka nawet na centymetr. Z tyłu głowy kołatała mi jednak myśl, że on zrobi to lepiej, a tymczasem ja wezwę pomoc. Żadne z nas nie pomyślało w tamtej chwili, że trzeba raczej brać taksówkę i jechać do szpitala, bo zwyczajnie w tym szoku nie wiedzieliśmy, jak poważna jest jej kontuzja. To w końcu głowa, dziecko, NASZE dziecko, krew…

Wiecie, po co o tym piszę? Bo wtedy, nie wiem dokładnie, w którym momencie, ale gdzieś pomiędzy tym wszystkim przemknęły mi przed oczami wszystkie obrazy takich upadających Fruziaków z naszego bliskiego otoczenia. Zosia, która dwa razy zleciała ze schodów i naprawdę trzeba było wzywać ambulans, mój mini Wielki Brat, który rozwalił sobie głowę, a Mamuśka zobaczyła go wracającego z podwórka zalanego krwią, Ala, która źle oszacowała odległość, mając na nosie dziecięce okulary przeciwsłoneczne oraz te wszystkie opowieści, które znam od Was, kochane Czytaczki. Wasze dzieci też wpadają na grzejniki i inne fascynujące sprzęty. Bardzo pomogła mi świadomość, że to się zdarza i, na szczęście, zazwyczaj kończy się na krzyku i strachu. Krzyk i strach to jeszcze nie koniec świata.

Inżynier zrobił nam zdjęcie w  Hospital del Niño Jesús. Jak sam stwierdził – kiedyś będziemy się z niego śmiać. Ja to nawet już się śmieję, bo wyglądamy dość osobliwie. Ta w płaszczu i kozakach narzuconych na kolorowe getry i bluzę od piżamy, z rozmazanym makijażem, to ja. Ta mniejsza ze strużką zaschniętej krwi na policzku, z wielkim plastrem na czole, w piżamie, kurtce i adidasach, z niewyraźną miną, to główna bohaterka wieczoru. Smutna, choć przecież na hasło, że obejrzy ją lekarz, dziecię bardzo się ożywiło i podekscytowało.
– Doctor, ała! – oznajmiła.
– Tak, pan doktor opatrzy ci ała.
Pozwoliła mu zajrzeć pod plaster i wyraźnie spodobała jej się diagnoza, która brzmiała 'oh la la, we need a surgeon’.
– U la la, more doctor – spuentowała w poczekalni Fruzia.
More rzeczywiście oznaczało more, bo wkrótce nad Fruzią leżącą na kozetce pochylałam się nie tylko ja, próbując śpiewać i głaskać Tasmana po głowie, co jak wiadomo nie mogło przynieść satysfakcjonujących rezultatów w tamtych okolicznościach przyrody, ale też trzech młodych lekarzy i jeden głównodowodzący, który objaśniał Inżynierowi, jako temu bardziej przytomnemu, co zamierzają w związku z Tasmanem. Bogu dzięki, że głównodowodzący mówił pięknie po angielsku. Fruzia płakała, ale jednocześnie była bardzo dzielna. Oni jej tam zaglądali do tej rany, czyścili, przymierzali opatrunki, a ona nawet ich nie kopnęła w odwecie! Ja chyba nie byłabym taka miłosierna… Jej płacz trochę zagłuszały mi też moje własne myśli, że jeśli ktoś mi tu zaraz wyjmie jakieś nici i igły, to ja pierwsza zejdę z tego świata. Na szczęście opatrzność czuwała.
– Super glue – powiedziała w końcu jedna z lekarek i świat nagle pojaśniał.
Fruzia może nie zaplanowała tego upadku, ale uderzyła o drewniany kant łóżka tak precyzyjnie, że cięcie na czole, choć głębokie, okazało się bardzo równe, bez żadnych strzępień i falbanek. Zamiast szyć Fruziaka, udało się ją posklejać.

Wróciliśmy na naszą stancję przed północą. Do pierwszej w nocy całą trójką oglądaliśmy Peppę Pig. Rano Fruzia wstała rześka jak skowronek, gotowa do podboju nowego dnia.

Jak zwykle przed siódmą.