Jechałyśmy na spotkanie do pobliskiego miasteczka. Głowę miałam przepełnioną pomysłami na uskutecznianie polskiego w przyjaznych i motywujących dzieci do mówienia okolicznościach, zastanawiałam się, czy to w ogóle ma szansę wypalić, jak to dalej będzie i postanawiałam w duchu po raz kolejny, że nie odpuszczę tak łatwo, choć to orka na ugorze i dobrze wiem, że ktoś mi wreszcie przyklei etykietę ześwirowanej. O ile jeszcze nikt tego nie zrobił. I wtedy, z głupia frant, przypomniałam Fruzi o piątku.
– A pamiętasz, że w piątek idziemy razem do przedszkola? Mama i ty.
– Why, mummy? – zapytała oczywiście ona.
– Opowiemy dzieciom o Polsce i zaśpiewamy im piosenki. „Mydło”, „Szczotka, pasta”, „Zuzia”… – zaczęłam wyliczać.
– Yeah! – podchwyciła Fruzia, wyraźnie podekscytowana.

I nagle zaczęła śpiewać, a mnie za tym kółkiem z wrażenia zamurowało.

„Zuzia, laka nie-uuusza, i totate taki kakate
Ooooczi ma jak pe soooti
weaaaaa loooki a maaaaaaaaaaa sto!”

Kilka miesięcy. Kilka miesięcy kołysania na dobranoc z tym samym, upartym repertuarem pieśni. Z lekko zmodyfikowaną wersją „Zuzi”:

„Zuzia, lalka nieduża, i na dodatek taki gagatek!
Oczy ma jak pięć złotych,
Wełniane loki, a w główce marzeń sto!”

Kilka miesięcy, podczas których Fruzia dodawała kolejne sylaby do wyśpiewywanych przez nas piosenek. Sylaby. Nie linijki, nie słowa, a pojedyncze sylaby. Często odmawiała wspólnego śpiewania, bywało, że wręcz kazała mi się przymknąć tym swoim stanowczym „Stop, mummy!” Przymykałam się. Do następnego wieczoru.

A dzisiaj to.

Dobrze, że było w miarę pusto na drodze, bo pękłam za tym kółkiem z dumy ze trzydzieści razy.