Z tym jej polskim mam trochę tak, jak Mamuśka kiedyś z finansami. Pamiętam jak czasem mówiła, że kiedy była w dołku finansowym i już naprawdę zaczynała zastanawiać się, co tu zrobić, żeby budżet się domykał, właśnie wtedy okazywało się, że pojawiał się jakiś nieoczekiwany zwrot podatku, ktoś jej oddał dług, o którym ona sama zapomniała, na konto wpływało jakieś zaległe wyrównanie pensji i sytuacja była opanowana. U nas jest podobnie – po okresach wzmożonej aktywności polskiego, przychodzi spadek jej i naszej formy, doba się kurczy, a ja zaczynam myśleć, że moglibyśmy więcej, bardziej i w ogóle. I choć przecież rozmawiamy codziennie w naszym języku, godzina po godzinie, minuta po minucie, bo od tej jednej reguły nie ma wyjątku, to czasem sumienie zaczyna podgryzać, zaczynam się martwić, że za mało, że może źle, może powinno być inaczej. I wtedy najczęściej Fruzia przemawia, lejąc strumienie miodu na duszę matki polki językowej.

– Play hide-and-seek? – proponuje ona przynajmniej co drugi dzień.
– W chowanego? – pytam jak zawsze, do znudzenia i obrzydzenia. – Dobra. Liczysz.
Fruzia zaczyna:
– One, two, three… Ready or not! I’m coming!
Chwilę później ja na upartego:
– Jeden, dwa, trzy… Szuuuukam!
I łażę po mieszkaniu, udając, że nie widzę tych wystających spod koca girek i trzęsącego się brzucha.
– Gdzie ta Fruzia się schowała??? Aaaaa! Tutaj jesteś!

Wczoraj znów nakazała mi się schować. Przycupnęłam przy lodówce i myślę o tym kawałku batonika, którego schowałam sobie na wieczór. Zdążę czy nie? Nagle bardzo wyraźnie dociera do mnie głos Fruzi:
– … czy, tery, pieć, siede, ooosiem, dziefeć… Szuuukaaaam!
Nie wytrzymałam i wyskoczyłam zza lodówki wrzeszcząc radośnie, że tak pięknie po polsku powiedziała, że taka mądra i w ogóle, na co ona ze śmiechem:
– Tutaj, mummy!

Tego samego dnia w ogródku zapytałam ją, co robi Rudolf, któremu znudziło się obwąchiwanie trawnika i postanowił trochę się powydzierać na okolicę, jak to Rudolf. Fruzia, zamiast jak zwykle powiedzieć, że Rudolf woof woof, nagle po prostu oznajmiła, że szczeka. Piękne sz i cz, piękna całość i każdy dźwięk z osobna. I niby wiem, że Rudolfy szczekają, ale nie wiedziałam, że ona wie!

Gdyby ktoś mi powiedział jeszcze trzy lata temu, że tak się będę ekscytować każdym polskim słowem, które wypowie sama z siebie, postukałabym się głowę.

Lifelong learning.