Odebrałam ją dziś z Różowej i nie mogłam się powstrzymać od mimowolnego uśmiechu, kiedy pędem ruszyła w kierunku uwiązanego przy płocie Rudolfa. Zdarza mi się przyjechać po nią prosto z pracy, bez sierściucha, a wtedy zawsze o niego dopytuje, bo why? why Rudy not pick up me? Dzisiaj był ze mną, więc czułościom nie było końca, potem oczywiście się poczubili, bo on ją niechcący trącił i miłość się skończyła. Szła do domu wyluzowana, niedbale i beztrosko machając papierową torbą, którą udziergała dzisiaj na zajęciach. Na głowie miała ogromne nauszniki Myszki Miki, poprzekręcane dziwnie na boki; spod puchatej opaski i czarnych, włochatych uszu wystawały białe kosmyki blond włosów. Kitka się zdeformowała, getry wisiały na chudym tyłku, buty były uwalane od ziemi. Muszą jakiś podkop robić do ogródka toddlerów, bo całoroczna kolekcja obuwnicza Fruzi od podeszew do samych czubków jest zwyczajnie czarna. I to bynajmniej nie z powodu ustawień domyślnych.

Uśmiechnęłam się na ten widok, bo tradycyjnie nie wiem kiedy to zleciało, a przecież wydawało się, że ’dopóki nie zaaklimatyzuje się w szkole’ to jakiś bliżej nieokreślony termin jest, że skazywanie nas na takie czekanie jest nieludzkie, że przecież do tego czasu już trójkę moglibyśmy dopisać do tej rodziny, a ona wciąż jeszcze byłaby malutka. A tymczasem ta malutka idzie w kosmicznie dużych nausznikach, ja do niej, że zobacz, tu, drzwi obok, będziesz chodzić do szkoły, a ona wywraca oczami do nieba i śmiejąc się pobłażliwie stwierdza po raz kolejny, że wie. No wie i już.
– I know, mummy.

Powinnam coś epickiego napisać. Chwilowo jednak nie potrafię nic ponad to, że Fruzia została przyjęta do szkoły. Do szkoły. Fruzia. Myślałam, że klikam w aplikację online bez większego przejęcia, wszak dziecko mamy z wyjątkowej puli Premium, zdziwienia nie powinno być, nawet nie pokusiliśmy się o drugi lub trzeci wybór. Zanim Fruzia pojawiła się w naszym życiu, ba, zanim jeszcze znalazła się w nie-moim-brzuchu, my już wiedzieliśmy, że trafi do syjamskiej siostry Różowej Chmurki. Sklejone bokiem, odgrodzone jedynie drzwiami na kod, wyglądają jak jedno, choć przecież to dwa oddzielne organizmy. Offered. Tyle mówi dziś jej status online tuż pod nazwą szkoły. Żadnych gratulacji ani czułego słówka dla matki, która oddaje swoje pierworodne pod skrzydła poważnej edukacji. A przecież to, że wydawało mi się, że kliknęłam bez większego przejęcia, nie oznacza, że się nie przejęłam jak już zobaczyłam. Ejże, bezduszny systemie, wydusiłbyś z siebie coś na kształt pocieszenia. Powiedziałbyś, że wszystko będzie dobrze i że w Syjamskiej będzie jej równie ciepło jak w Różowej, może tylko odcień różu się zmieni.

Powinni nam od razu powiedzieć, że Drugi, proszę państwa, to dopiero jak się zaaklimatyzujecie w szkole. Ze szczególnym uwzględnieniem matki. Wtedy od razu bym zrozumiała.