Na szafce w Nowym Rodzinnym Domu stoi biały storczyk. To jeden z wielu upominków od pracowników szkoły Ojczula Dyrektora. Wbita w ziemię obok kwiata etykieta do złudzenia przypominająca rozwinięty pergamin głosi, że życie zaczyna się na emeryturze. Dla Ojczula to rzeczywiście będzie nowe życie. Z uporem maniaka powtarzamy mu, że będzie ono dobre, bardzo dobre, tym lepsze, że wyrwane, wyproszone, wytęsknione  i docenione jak tylko docenić można coś, co niemal wymknęło nam się z rąk.

Bezsilność jest straszna. Bezsilność na odległość spotęgowana jest do niewyobrażalnych rozmiarów. Strach paraliżuje. Rozpacz usuwa grunt spod nóg. Można tonąć i spadać w dół siedząc twardo tyłkiem na parkingowym chodniku. Można rozpadać się na milion kawałków, kupując dziecku żelki na stacji Bóg-jeden-wie-gdzie. Surrealizm idzie w parze z twardą rzeczywistością, a ty nie możesz nic.

Bez Ojczula wszystko straciłoby sens. Wchodzę do Nowego Domu Rodziców i widzę go w fotelu. Przed komputerem. Przy stole. W każdej rzeczy, która jest tak bardzo jego. A potem głaszczę go po głowie w szpitalnej sali i mówię mu, że zasiądziemy niedługo na tarasie i będziemy cieszyć się tym nowym, darowanym jemu i nam życiem.

Będziemy.

Na pewno.

Nie może być inaczej.

Kiedyś liczyłam dni, odkąd dowiedzieliśmy się, że się urodziła, nie dowierzając własnemu szczęściu. Potem przestałam, bo w nie uwierzyłam. Teraz liczę dni ze strachu. Przestanę, kiedy się na dobre uspokoję.

Wierzę w moc modlitwy, dobrych myśli i pozytywnej energii. Proszę, jeśli macie ich trochę w spiżarni, podeślijcie kurierem. Każdy miligram jest dla nas na wagę złota.

Zdjęcie: Heidi2002 z Pixabay