Zdarzyło mi się pomyśleć, że wyrosłam z myślenia życzeniowego. Że nie wiedzieć kiedy, umówiłam się z życiem na realizm, przeciętność i normalność w cenie, taką z nagłówków gazet i blogów lajfstalowych. Żadnych postanowień noworocznych, Sylwester w kocyku i z grzańcem w dłoni, a potem budzimy się i życie toczy się dalej jak gdyby nigdy nic, bo jakby się tak bliżej temu przyjrzeć, to … faktycznie nic. Nie dość, że ziemia się nie zatrzęsła, internet dalej działał, to nawet fajerwerków nasza wieś nie uświadczyła. [I tu ciśnie mi się na myśl słowo however, które akcentuję nad wyraz często na zajęciach, bo nie wszyscy dobrze je czują. Traktują je jak przełużenie również, w skrajnych przypadkach lub, i ja się wtedy zastanawiam, czy nasze życie układa się po linii słów, których (nad)używamy, nawet jeśli używamy ich w niewłaściwy sposób (bo wówczas może powinnam zacząć pobierać inne ze słownika), czy może to, co nieśmiało podsunęły mi już trzy osoby, ma sens i powinnam udać się do specjalisty, który farmakologicznie uśpi moje lingwistyczne majaki.] Tymczasem moje myślenie życzeniowe ma się dobrze w tym nowym, jako że uzmysłowiłam sobie, na co liczyłam pod tym kocykiem z grzańcem w dłoni. (Dodam, że Drudzy Rodzice siedzieli na fotelach obok, gdyby któryś z czytaczy zabłądził w swych wyobrażeniach w inne rejony nocnego życia.) I palnęłam się w łeb, bo chociaż przeciętność raczej jest niezagrożona, normalność – wiadomo – to kwestia subiektywna, to już sprawa stąpania po ziemi w roli realistki wyrżnęła brodą o próg noworoczny już dwie po północy. Bo wiecie co? Wbrew temu, co teoretycznie pojmowałam rozumem, tak naprawdę to miałam nadzieję, że o północy te pootwierane gwałtownie rozdziały starej książki w magiczny sposób się zatrzasną, przy sylwestrowej zawierusze ominiemy kilka kartek i oto znajdziemy się w nowym opowiadaniu. Zdecydowanie lżejszym w treści. Dałam sobie nawet czas na rozruch w tej nowej odsłonie, ale jakież było moje rozczarowanie, kiedy po kilku dniach dotarły do mnie fakty, czołgające się w moim kierunku od pierwszych minut tego roku:

1. stare problemy nawet nie zbliżyły się do szczęśliwego rozwiązania, 2. nowe zaś rozmnażają się przez pączkowanie.

Powiało grozą i piciem do lustra; przez chwilę nawet miałam ochotę na utratę zmysłów i przytomności (ale wiadomo, Fruzia).

Coś jednak musiało zostać we mnie z tej optymistki, którą jestem gdzieś tam w samym ogryzku duszy, skoro taki naiwniak ze mnie wylazł. Coś też musiało być na rzeczy, kiedy wróciłam do domu w pewien idealnie ponury styczniowy dzień, opadłam bez sił na fotel i zaproponowałam Inżynierowi, żebyśmy w końcu zagrali w totka, a on nie uznał tego za pomysł na powieść fantasy, tylko zapytał, czy chcę jakieś konkretne liczby i za ile ma obstawić.

Popatrzyłam na niego i z ulgą pomyślałam, że może i kamieniołom, ale przynajmniej walę w ścianę w doborowym towarzystwie.

Tego ostatniego i Wam życzę, kochani!

Zdjęcie: Free-Photos z Pixabay