Wiecie, co sobie myślałam, kiedy stałam pod drzwiami Pyśki u Fostersów i nasłuchiwałam, czy śpi?

Otóż myślałam o tym, że w naszym domu nie będę raczej stać pod drzwiami, bo w naszym domu będę po prostu wiedziała, że nasze dziecko śpi. Nie będę musiała zgadywać. Będę to wiedziała.

Nasłuchałam się i naczytałam w swoim pięcioletnim życiu matki wiele na temat usypiania dzieci. Treningi snu, cry it out, controlled crying, spanie z rodzicami, przyzwyczajanie, odzwyczajanie, od jakiego do którego wieku powinnam a nawet muszę, bo przecież metoda, która obowiązuje w naszym domu od momentu pojawienia się Fruzi, czyli w skrócie – zostajemy przy niej aż zaśnie – to najprostsza droga do rozpieszczenia, rozpaprania oraz nauczenia dziecka niesamodzielności. Kiedy zostaje się rodzicem, naprawdę trudno w tych krótkich chwilach, jakie pozostają człowiekowi na podszkolenie się w temacie, oddzielić ziarno od plew. Wszystko przecież brzmi profesjonalnie, jest poparte badaniami, naukowcy się zgadzają, więc ten biedny, niedosypiający rodzic też musi.

Nie ufam ludziom, którzy w swojej narracji o rodzicielstwie są stuprocentowo pewni, że dyscyplina i konsekwencja to słowa klucze. Że taka i taka metoda działa u każdego. Że twoje dziecko już dawno powinno to czy tamto, a jeśli nie, to znaczy, że za dużo mu pozwalasz. Nie ufam ludziom, którzy samym sobie stawiają pomniki, bo skoro ich śpi, a nasze nie, to coś poszło nie tak w naszym rodzicielstwie.

Kiedy Pyśka przez pierwsze noce bez większych ceregieli zasypiała w nowym domu, a my mieliśmy całe wczesne wieczory przed sobą, zastanawiałam się, czy tak to właśnie będzie i czy tak to powinno wyglądać dalej. Trochę to silly, nie sądzicie? Dziecko zasypia, a oni, zamiast się cieszyć, rozkminiają. Nie wiem czy wiecie, ale na adopcyjnych szkoleniach uczono nas, że po przybyciu dziecka do domu powinno się możliwie skrupulatnie utrzymać rozkład dnia i zwyczaje dziecka obowiązujące w domu rodziny zastępczej. Chodzi o to, żeby nie fundować dziecku dodatkowego stresu związanego z transition. Mówiąc dosadniej – jeśli z jakiegoś względu dziecko jest przyzwyczajone do jedzenia chipsów na śniadanie (różnie bywa), to choćby nie wiem jak bardzo skręcało cię na myśl o serwowaniu mu takich specjałów o poranku, postaraj się nie zmieniać tego już w pierwszym tygodniu waszej wspólnej przygody! Zostaw dziecku ten skrawek poprzedniego życia, zanim będzie gotowe na kolejne zmiany totalnie wywracające je do góry nogami!
Zrobiliśmy więc dokładnie tak, jak u Fostersów – kąpiel, mleko, krótkie przytulasy, buziak, papa. Wychodzimy z pokoju. Kiedy Pyśka zapłakała, wracaliśmy do niej, krótkie przytulasy, buziak, sleep well. Przez trzy noce działało, choć dla mnie, po pięciu latach kołysanek, usypianek i czytanek przy policzku Fruzi, było to doprawdy dziwne doświadczenie.

Czwartej nocy Pyśka płakała, ale nie rozdzierająco. Potem zaczęła budzić się w nocy i coraz wcześniej wstawać. Dobiliśmy do 4.30am i wyglądało na to, że idziemy na rekord. Wieczory też zaczęły się wydłużać. Coraz trudniej było jej usnąć, coraz dłużej trwało wychodzenie z jej pokoju.

Bez żalu pożegnałam metodę Buziak-Papa i nastawiłam głowę na długie wieczory w rozkroku pomiędzy Fruzią a Pyśką, kiedy jego nie będzie w domu. Wypracowuję właśnie jakiś złoty środek pomiędzy wiszeniem głową w dół nad łóżeczkiem Pyśki, a towarzyszeniem Fruzi przed snem. Pomaga różnica wieku, a więc i to, że Pyśka zaczyna swój bedtime routine wcześniej. Pomaga to, że Fruzia nie wymaga już godzinnego przytulania przed snem, raczej dwóch krótkich książeczek, pogawędki i jednej piosenki, bo przy drugiej najczęściej już zasypia. Pomaga myśl, że jesteśmy dla naszych dzieci wtedy, kiedy nas potrzebują.

Ten czas spędzony na usypianiu Fruzi – a pamiętam, że bywały wieczory, kiedy trwało to po dwie godziny – nigdy nie był dla mnie czasem straconym. Owszem, czasem się wkurzałam, bo toddlery niekoniecznie leżą przytulone do rodzica, czekając na sen; czasem zasypiałam ze zmęczenia razem z nią. Ale zawsze wiedziałam, że Fruzia tego potrzebuje – naszej obecności przy niej. JA tego potrzebuję. To zwykle podczas wieczornego usypiania dowiadywałam się, co ją cieszy i martwi. To wtedy dowiadywałam się o jej lękach. To wtedy zadawała mi pytania, których zupełnie się nie spodziewałam.

Wszystkie dzieci potrzebują bliskości, ciepła i poczucia bezpieczeństwa. Wszystkie. Nie tylko przed snem, ale wtedy jakoś chyba szczególnie mocno.

Wyobrażasz sobie, jak bardzo potrzebuje tego dziecko, które właśnie trafiło do nowej rodziny?

Zdjęcie: Daniela Dimitrova z Pixabay